Mario Knip kampt al geruime tijd met het probleem van zwerfvuil op de hoek van de Bogaardenstraat en de Van Helmontstaat vlak bij Anneessens. Hij schreef een brief naar Net Brussel, die we hieronder publiceren.

Geachte,

Frans Gooskens komt uit Breda. Elke zomer verblijft hij een maand in Brussel. Op zijn eigen blog en op BrusselBlogt brengt hij verslag uit.

Als frequente bezoeker van het Park van Vorst valt mijn oog vaak op de honden en hun baasjes en bazinnen. Ik zal gelijk beginnen met mijn eigen onvermogen om als hondenliefhebber contact te leggen met deze viervoeters. In Nederland lukt me dat altijd makkelijk door even te  fluiten, wat rare geluiden te maken of net te doen of ik eten bij me heb. Ze kijken dan in ieder geval even naar mij of komen eraan gelopen om geaaid te worden of om te spelen. In Brussel lukt me dat echter nooit, wat ik ook probeer. Nochtans lopen de honden hier vaak los. Ik observeer regelmatig de bezitters van honden hier om te kijken hoe ze het zelf doen. Het valt me dan op dat ze  meestal verbaal communiceren met hun hond: de Brusselse honden zijn daardoor overwegend Franstalig. Ze zijn erop getraind op woorden te reageren als ‘viens’ of ‘attends’ en dan alleen uitgesproken door hun baasje.

Lees volledige tekst

Fotograferend Brussel lijkt met vakantie, want de oogst is deze week karig in aantal.

Foto hierboven: Le devoir de surprendre – The duty of surprise van Pascal Franche.

Bekijk ook de vijf andere foto’s van de week.

Brussel is een moeilijk lief. Je kunt de stad hartstochtelijk liefhebben, maar er zijn ook momenten dat je haar verfoeit en eraan denkt haar voorgoed te verlaten, zelfs als je er al een half leven woont. Zoals een kunsthistorica en mediafiguur, die in een vurig pleidooi voor De eeuw van Brussel van Eric Min haar haat-liefderelatie met de stad beschrijft. Van wie is het onderstaande citaat?

Brussel is een vrouw. Ze ziet er soms uit als een dame en dan weer als een sloerie. Ze is parmantig, verleidelijk zelfs. Op haar allerstoutst lacht ze je in het gezicht uit, terwijl je net in haar ogen was gesmolten. Ze is muze, moeder en hoer, zij het niet altijd in die volgorde. ‘s Avonds wil je haar bezingen, ‘s ochtends vervloek je haar goedkope kasseien waar je met je hakken in blijft haperen. De ene dag steek je een Jubilate af ter hoogte van de Kleine Zavel, de volgende verwens je haar nieuwe skyline. Aan die nieuwe toren, een fallus vlakbij het Kanaal, zal en wil je nooit wennen.

België blijft een ongelooflijk fascinerend land. Aan de ene kant heb je hier die extreme gezelligheid, zoals afgelopen zondagavond op het Bal National in de Brusselse Marollen. Maar aan de andere kant heb je talloze overheidsinstellingen die zichzelf heel erg serieus nemen. Zelfs met een groots vertoon van de politie, de brandweer op de Nationale Feestdag in het stadscentrum van de hoofdstad van het surrealisme. Een reportage van een 24 uur durend feest.

Frans Gooskens komt uit Breda. Elke zomer verblijft hij een maand in Brussel. Op zijn eigen blog en op BrusselBlogt brengt hij verslag uit.

De laatste vijf jaar huur ik met mijn vrouw in de zomer voor een maand een appartement in Brussel voor iets wat tussen een vakantie en een verblijf zit. Het appartement moet aan drie criteria voldoen: gemeubileerd zijn, in een multiculturele buurt staan en er moet een park in de nabijheid zijn. Je deur uitgaan ‘s ochtend en direct tussen de winkels en restaurantjes staan. Iets verder lopen en je zit in één van die mooie Brusselse parken. Dat willen we. Zo hebben we een appartement gehad bij het Flageyplein aan de Elsense Steenweg en in Schaarbeek bij het Josaphatpark.

Nu verblijven we in Sint-Gillis vlak bij het Park van Vorst. Dat is een groot park met glooiende grasvelden en een weids uitzicht over een deel van Brussel. Met mooi weer is het er druk en zijn er mensen die circuskunstjes oefenen. Als je op een bankje zit, komt er een parade langs van veelal oudere Brusselaars met een hondje. Hondenpoep wordt meestal keurig opgeruimd.

Lees volledige tekst

Foto hierboven: Argentinians in Brussels, three hours before the World Cup final van Eddy Van 3000.

Bekijk ook de vijf andere foto’s van de week.

Ze kan mama wel opeten. Zij het alleen vandaag. Met zo’n fonkelende oogjes staat ze aan de kassa van de C&A in de Rue Neuf.

Bij sommigen lees je het zo op hun gelaat, geslaagd met brio, of nipt erdoor – ze stralen allebei. Anderen moeten wat inboeten, dit jaar niet naar Dansaert of de Toison d’Or, enkel graaien in de benedenstad. Ze moeten het toch ergens gewaar worden hé mensj.

De kleinsten zijn het snel beu, na het topje, de bi en een groene jumpsuit willen ze snel uit de drukte. Ze worden de mond gesnoerd met ijs of wafels. Ze zijn uitgekookt, mams wat korzelig en opgenaaid door de oudsten, de meest pientere weten precies wanneer ze moeten toeslaan. Voorvoelen het meest kwetsbare ogenblik, altijd prijs, vaak al meteen. De prille pubers gaan ook snel kankeren, dat is er wat over of onder, ge zijt nog geen achttien hé meiske ! gaan bijwijlen wat lopen mokken.

De makkelijkste zijn de vroeg twintigers, eerstejaars univ, mam glundert. De portemonnee gaat gezwind open, credit card blijft gewoon losjes in de hand. Spanningen worden vlotjes uitgegomd tijdens de koopjes. Momentopname, ze weten het allebei – maar vandaag is het feest.

Mam komt wel terug, later met de vriendinnen of de zussen. Kijkt ondertussen al wat rond, hangt hier en daar al iets opzij tussen verkeerde rekken, heel gewiekst.

En, iets gevonden ? vraagt hij als ze thuiskomen. Mmm, zuchten ze allebei, het beste was er al uit.

meeroverbrussel : hetrijkderzinnekes.blogspot.com

Zijn insecten het voedsel van de toekomst? Er valt iets voor te zeggen. Door de wereldwijde bevolkingstoename groeit de vraag naar eiwitbronnen. De industriële veeteelt staat onder druk vanwege haar impact op de planeet: ze palmt heel veel ruimte in, gebruikt tonnen water en energie, stoot massaal broeikasgassen uit.

Insecten zijn, naast vegetarische producten zoals tofu, tempeh, seitan en quorn, kunstvlees en algen, een mogelijk alternatief, zegt een rapport van het Departement Landbouw en Visserij. Ze leveren eiwitten, energie en diverse vitaminen en mineralen aan. Er is minder land, water, voeder en energie nodig om ze te kweken. De westerse wereld staat afkerig tegenover het gebruik van insecten als voedsel, maar in Afrika, Azië en Latijns-Amerika zijn ze al langer dagelijkse kost. Culinair publicist Nick Trachet wijst erop dat je in Afrikaanse winkels in Brussel terecht kunt voor mbinzo, gedroogde rupsen uit Congo.

Hippe, jonge bedrijfjes springen op de kar. In 2013 wonnen Brecht Vanhecke en Jasper Peeters met hun startende onderneming Bugs’ Food de prijs van de Brussels Sustainable Economy Academy. Hun opzet: de humane consumptie van insecten in België introduceren. Aan Brussel Deze Week vertelden ze dat ze gezien de psychologische drempel die de consument moet overwinnen niet overhaast te werk willen gaan en eerst voldoende prototypes willen ontwikkelen en testen. Proeven van krekels, sprinkhanen en co kun je intussen bij de foodtruck van Bugs in Mugs, die elke donderdag op het Albertplein staat. Zelfs de Duitse tv wijdde er een reportage aan. De chocoladecake met goed verstopte meelwormen (een plakje voor een euro) vond ik gisteren in ieder geval best lekker. Is Brussel klaar voor insecten?

Instinct kan je niet fnuiken. Ik wacht niet meer tot het groen wordt om over te steken. Ik ben niet volgzaam. Ik beweeg me op het randje van arrogant en assertief. Ik wacht niet tot ik kan betalen in tavernes, ik zég dat ik ga betalen. Ik heb bepaalde responsen op stimuli ontwikkeld en ze zijn inmiddels mijn vastgelegd gedragspatroon.

Al van jongs af aan dwaal ik door deze stad, wil ik haar begrijpen en ga ik mijn eigen gang door de eigenzinnige straten. Brussel heeft mij reflexen gegeven, Brussel heeft mij ‘gemaakt’. Mijn instinct doet me ronddolen en observeren, gluren zelfs. Het breekt schaamteloos los te midden van de vrijheid in de chaos van Brussel. En die chaos zit vol rake no-nonsense. Ik bedenk dat we bij gesprekken tegen elkaar kunnen wrijven met onze kern. Mijn primitieve, dierlijke vorm van intuïtie resulteert in gluren, mijn mond voorbij vragen en ten slotte mijn buit neerpennen.

Overal in Brussel liggen schatten voor het rapen. Ook in de stations. Hoe weerzien en afscheid er kunnen uitzien… Hoe de zucht van de laatste trein naar huis klinkt, of die van de trein naar de zonde. Te midden het niemandsland en de duizenden schimmen van andere levens, ligt voor iemand een zekerheid, een eigen plek op een vaste route naar huis. De man met zijn jasje van ‘de post’ wacht steeds aan dezelfde paal op perron vier in het Centraal station om 22.39 u. Aan de paal links van het winkeltje met hotdogs onderaan de grote trap, scheiden elke dag om 8.47 u de wegen van twee anonieme geliefden. Hij vertrekt er steeds via de grote trap om langs de hoofdingang en langs de levendige Grasmarkt de stad in te trekken op weg naar zijn werk. Zij duikt ondergronds met de metro. Pas aan die paal laten ze elkaars handen los. En enkele seconden later kijkt zij nog even om – en hij weet dat.

Lees volledige tekst