Het einde van je werkdag komt in zicht. Soms is het moment daar vooraleer je het beseft. Soms moet je jezelf nog wat voortslepen. Maar de beloning is zo goed als elke dag dezelfde. Je mag toegeven aan die sluimerende vermoeidheid, of je kan alles opzij zetten en uitkijken naar andere belevenissen. En je haast je op weg naar huis, want je wil voor het donker thuis zijn. Je weet dat je dan liever al aan de tafel zit, of in de zetel, of aan je bureau. Zo gaat dat immers met avonden, elke dag opnieuw.

Als een nevel daalt de nacht over de stad neer. Met wat klein geluk priemen de laatste zonnestralen tussen enkele gebouwen net wanneer je langsloopt. Of steken enkele lichtrode en oranje wolken zich af tegen het blauw in de lucht dat stilaan donkerder wordt. Maar wat gebeurt, is onherroepelijk. De nacht is allesomvattend. Neonlichten doen ons iets anders geloven, maar duisternis loert om elke hoek.

De beelden die op je netvlies staan gebrand, worden betekenisloos. Het diffuse donkergele licht van straatlantaarns geeft de omringende gebouwen en straten een dreigende uitstraling. Enkele goedgekozen lampen maken met hun invallende lichtstralen de omgeving net vrediger. Als de lantaarns kapot zijn, blijft alleen een lugubere leegte achter. De aanblik en de vorm zijn veranderd. De stad is veranderd.

De omstandigheden bepalen het gevoel.  Nog meer dan overdag laat Brussel je ’s nachts dromen, laat de stad je verdwijnen en schept ze nieuwe verwachtingen. Andere, soms duistere, krachten, nemen de bovenhand. “Nachtlucht bevat de meest eigenzinnige smaken,” zong Jamie Woon. Niemand die het kan vatten, niemand die het wil proberen. Maar het biedt een bodemloos vat aan inspiratie. De nacht betekent eenzaamheid, stilte en duisternis. De nacht betekent vrijheid, vreugde en verleiding. “Ik wil deze nacht in de straten verdwalen,” riep Wannes Van de Velde.

En toch wordt aan het einde alles weer lichter. De eerste zonnestralen doorklieven de donkere wereld, terwijl hier en daar de draad weer wordt opgepikt. De ene omarmt het eerste licht, de andere verafschuwt het. De nachtelijke realiteit maakt plaats voor de dagelijkste routine. De roes mondt uit in een stekende hoofdpijn.

Eerder verschenen op http://bxlen.wordpress.com.

Dinsdag ging op VTM het programma Mijn pop-uprestaurant! van start, de opvolger van Mijn restaurant! Daarin stampen vijf duo’s een pop-uprestaurant uit de grond in vijf grote steden: Antwerpen, Brussel, Gent, Hasselt en Kortrijk. Het duo dat zijn gasten, de kijker en de juryleden het meest kan overtuigen, gaat naar huis met de hoofdprijs van 100.000 euro.

In Brussel treden Jaro en Hanne aan. Ze zetten in op kleine, verfijnde smaakbommetjes en krijgen daarvoor hulp van Ken Verschueren, de voormalige sous-chef van Oud Sluis. Op maandag 10 maart wordt in de vroege uurtjes gestart met de opbouw van hun tijdelijke eettent op het Muntplein. Het gaat om 12 containers van 6 meter bij 3 meter. De buiteninrichting wordt in hout uitgevoerd.

De restauranthouders in spe zijn op zoek naar zaal- en keukenpersoneel met ervaring. Ze zoeken een barman met cocktail- en wijnkennis, kelners, (hulp)koks en een afwasser. Het personeel kan aan de slag vanaf de laatste week van maart, voor maximum 2 maanden. De voorkeur gaat uit naar voltijds werken, maar ook extra’s of studenten mogen zich aanmelden. Meertalig zijn (Frans, Engels, Nederlands) is zeker een pluspunt in de zaal. De dagcontracten verlopen via Adecco. De sollicitatiedag vindt plaats op 10 maart vanaf 10 u in John and Rose in de Vlaamsesteenweg 80.

Meer info vind je op de website van Mijn pop-uprestaurant! of op de Facebook-pagina van Jaro & Hanne. (Hanne Verstreken)

Heb je een vlotte pen en inspireert Brussel je? Doe dan mee aan de schrijfwedstrijd van Brussel Deze Week en word wereldberoemd in de hoofdstad.

Schrijf een verhaal tussen 10.000 en 16.000 tekens (inclusief spaties) dat zich afspeelt in Brussel of een duidelijke band met de stad heeft. Stuur je inzending ten laatste op 30 april 2014 door naar schrijfwedstrijd@bdw.be. Een vakjury, bestaande uit Marc Didden, Pascal Verbeken, An Mertens en Sigrid Bousset, kiest acht winnende verhalen die tijdens de zomermaanden in de krant gepubliceerd worden. Bovendien zijn er nog heel wat andere prijzen te winnen, zoals boeken en boekenbons. Het volledige reglement vind je op de website van Brusselnieuws.

Ken Lambeets, Brussel Deze Week

In het vijfde leerjaar deelde ik in Sint-Niklaas de schoolbanken met Saïd. Wat ik me nog van hem herinner, is zijn donkere krullenbol en zijn kennis over de wondere wereld van de seksualiteit. Ik wist nergens van: thuis en op school was het thema taboe, internet bestond nog niet, de besmuikte pornoboekjes van mijn broer verschaften weinig inzicht. Saïd wist het antwoord op mijn prangende vragen. Zijn anatomische kennis demonstreerde hij tijdens de tekenles door een douchende vrouw te schetsen. De leraar was woest toen hij het zag en stuurde hem prompt naar de directeur. In het middelbaar had ik geen klasgenoten meer van Marokkaanse origine.

Saïd verdween uit mijn leven, maar de Marokkanen in België zijn gekomen om te blijven. Nochtans was het oorspronkelijke plan van de eerste generatie migranten om in het verre Europa genoeg geld te verdienen om een beter leven in het thuisland te kunnen leiden. Vijftig jaar geleden, op 17 februari 1964, ondertekenden België en Marokko een bilateraal akkoord over de tewerkstelling van Marokkaanse gastarbeiders in de steenkoolmijnen. De tentoonstelling Nass Belgica in de Botanique is gewijd aan diverse facetten van de Marokkaanse migratie in België. Ze toont kunstwerken, getuigenissen, historische verhalen, beelden van gisteren en vandaag, krantenknipsels, filmfragmenten.

Lees volledige tekst

Heb je zin in een ouderwets museum vol militaire kunstwerken? Bezoek dan zeker het Legermuseum in Brussel. Enkel hier zie je tientallen Belgische vlaggen bij elkaar, talrijke fanfareobjecten en naar de grond kijkende poppen die de lokale troepen vertegenwoordigen. Maar de echte trots van het museum zijn tientallen vliegtuigen die kriskras in een oude hal zijn opgesteld, met als topstuk een echte Caravelle, die onbereikbaar is voor de gewone mens. Reis digitaal mee door deze publiekstrekker van formaat!

Hoe breng je je leerlingen het belang van gezonde voeding bij? De gemeentelijke basisschool Dertien uit Anderlecht doet mee aan het door de Europese Unie gesubidieerde schoolfruitproject Tutti Frutti en heeft van dinsdag de vaste fruitdag gemaakt. Jommeke, de mascotte van Tutti Frutti, verraste de school daarom enkele maanden geleden met een bezoek.

In de lagere school wordt het fruit verdeeld in mandjes. Iedere klas heeft haar eigen mandje. De leerlingen eten het gezonde tussendoortje samen op tijdens een gezellig onderonsje. In de kleuterklas komen er schilouders langs die het fruit hapklaar maken voor de jongste kinderen. Het feit dat ouders bij het project betrokken worden en de blije gezichten van de kinderen zien, stimuleert hen om zoon- of dochterlief ook thuis fruit te geven. Wat overblijft van het fruit wordt bijgehouden tot donderdag. Dan wordt onder het motto ‘fruit in de boekentas’ gevraagd om zelf fruit van thuis mee te brengen. De overgebleven stukken fruit zijn voor de kinderen die niets bij zich hebben, zodat iedereen kan genieten van een extra fruitdag.

Loes Neven, Vlaams Instituut voor Gezondheidspromotie en Ziektepreventie

Enkele maanden geleden rommelde het in GC Ten Weyngaert in Vorst. Brussel Deze Week sprak zelfs van een kleine oorlog. Buurtbewoners wilden dat waarnemend directeur Rik Fobelets zijn werk kon voortzetten en protesteerden tegen de terugkeer van de vorige directeur. De saga eindigde met de komst van Mark Rooman in januari. Het gemeenschapsblad Duden had een gesprek met de kersverse centrumverantwoordelijke van Ten Weyngaert.

Dag Mark, hoe ben je bij Ten Weyngaert terechtgekomen?

Dat is een lang verhaal. Ik behoorde tot de eerste lichting die sociale agogiek in Leuven studeerde, de wetenschap die zich bezighoudt met psychosociale veranderingsprocessen. In mijn beroepsleven heb ik vele watertjes doorzwommen. Ik heb zelfs nog een tijdje als arbeider in een fabriek gewerkt. In 1985 solliciteerde ik voor de nieuwe functie van centrumverantwoordelijke van de Vaartkapoen, het gemeenschapscentrum van Sint-Jans-Molenbeek.

Je bleef er 25 jaar. Hoe kijk je terug op die periode?

Het was een stevige uitdaging. Molenbeek was en is een multiculturele gemeente met enorme maatschappelijke problemen. Met vallen en opstaan hebben we het centrum opgebouwd. We hebben de Vk* op de kaart gezet als concertzaal, maar evengoed hebben we relevant sociaal en emancipatorisch werk geleverd, o.a. rond buitenschoolse opvang, tewerkstelling, alfabetisering en vrouwenrechten. We hebben een aanbod ontwikkeld waarin de bewoners zich terugvinden en hebben geprobeerd de tegenstellingen te overbruggen, bijvoorbeeld tussen Hoog- en Laag-Molenbeek. Ik ben trots op wat we gerealiseerd hebben.

In 2009 werd je entiteitsverantwoordelijke voor de Brusselse gemeenschapscentra.

In die functie moest ik de verandering begeleiden om de 22 onafhankelijke vzw’s onder te brengen in één entiteit. Cultuurcentrum Brussel zag het licht en de zakelijke processen werden gecentraliseerd. Ik probeerde de samenwerking tussen de centra te bevorderen en ook stimulansen gegeven om uit de gebouwen te breken en zich meer op de omgeving te richten. In augustus 2013 gaf ik mijn mandaat terug.

Enkele maanden later kon je, na de onvrede over de terugkeer van de voormalige centrumverantwoordelijke van Ten Weyngaert, aan de slag in Vorst.

Ik kende door mijn vorige baan de situatie in Vorst goed. Toen de directeur Cultuur van het VGC mij voor de functie opbelde, was ik bereid ervoor te gaan. Maar ik heb me goed voorbereid door in Egypte eerst nog een tocht door de Sinaï-woestijn te maken en er diep na te denken over mijn nieuwe verantwoordelijkheid.

Lees volledige tekst

Foto hierboven: ‘EU parliament by night’ – Brussels, Belgium 2013 van Ronald’s Photo Factory – www.ronaldgiebel.eu.

Bekijk ook de andere foto’s van de week.

Foto hierboven: *ver*ge*zicht* van Miss ing.

Bekijk ook de vijf andere foto’s van de week.