Brussel, hoe vaak heb ik je tijdens onze nu vijf jaar durende liaison, niet de hemel in geprezen en hoe vaak heb ik je niet stoemelings tot in het diepst van mijn hart verguisd? Het eerste gebeurt meestal in aanwezigheid van Brusselonkundige vrienden en kennissen die ik met veel plezier jouw ongekende schoonheid laat ontdekken. Met steevast een indigestie van de overheerlijke champagne-chocoladetruffels van Pierre Marcolini als gevolg maar bon, vriendschap heeft nu eenmaal zijn prijs. Tot mijn gasten vol van jou terugkeren naar de Westhoek, Limburg of de Kempen en ik op een druilerige maandagochtend achterblijf met jouw wanorde en complete ondoorgrondelijkheid. En tegen de middag het besef dat een leven zonder jou pas een echte opgave zou zijn. Maar liefde is nu eenmaal niet te begrijpen, ze laat zich hoogstens koesteren. Vandaar mijn korte schrijfsels over hoe opwindend, aandoenlijk, grappig, hatelijk en vooral verrijkend een leven binnen jouw muren wel is.
