Categorieën
Den Vijfhoek Faits divers

le quartier de nilo, deel 1: rue rogier

Sinds een paar maanden heb ik mijn residentie gevonden in een fijn appartement in de Rogierstraat in Scha(a/e)rbeek. Ja, de straat, niet de nabijgelegen Rogierlaan. Het feit dat er een straat en een laan bestaan met dezelfde naam die dan ook nog in elkaars verlengde liggen heeft al voor de nodige verwarring gezorgd. Zo is het gebeurd dat mensen bellen en zeggen: ‘He, ‘k sta aan u deur, maar uw naam staat niet op de bel.’ Een korte blik door het venster bevestigt dan al snel ons vermoeden: de persoon in kwestie staat 1,2 kilometer verder, dicht bij het mooie Weldoenersplein.

De Rogierstraat dus. Onderaan, de Aarschotstraat met z’n eeuwige opstoppingen, en het mediterrane shoppingcentrum bij uitstek, de Brabantstraat. Bovenaan, de Haachtsesteenweg, waar die gigantische gele rupsen op tramlijn 92 en 93 voorbijdenderen.

Daartussen: een modderfokker van een helling. Een serieuze kuitenbijter. Wanneer m’n vrienden uit Antwerpen of andere platte gebieden mij komen opzoeken, ondervinden die serieuze last van het Brusselse reliëf. Wanneer ze boven gesukkeld zijn, en na een kwartiertje reanimatie aan de zuurstoffles, weten ze dan meestal een paar woorden uit te slaken in de trant van: ‘Fuck man, hier in Brussel zijn echt wel bergen.” Een feit dat ingeweken Schaarbeekenaar Daan best wel weet te appreciëren – die fietst blijkbaar graag bergop en -af. Het is eigenlijk wel een klein wonder hoe die kinderen in de straat erin slagen te voetballen…

In de Rogierstraat uiteraard de nodige handelszaken: de meubelwinkel met op z’n minst drie spelfouten op de voorgevel; de halflege supermarkt waar je wel leert dat ‘appel’ in het Turks ‘elma’ is; de durumzaak, de nightshop, het telefooncentrum (goedkoop voor Polen, duur voor Spanje). Het mooist van al is echter ‘Coiffure Nil’ – een kapperszaak die dezelfde naam draagt als mezelf! (nilo is voor de vrienden/voor de kunst). Toen ik het salon even binnenstapte om hen te wijzen op deze toch wel mooie toevalligheid, wist de kapster van dienst, een jonge Turkse met een blitse postpunk-look die niet zou misstaan in een of andere hippe punkfunkgroep uit New York, me te vertellen dat haar dochter ook zo heette. Ik kreeg een visitekaartje om bij mij op de muur te hangen, en stapte goedgemutst weer naar buiten. Jammer dat ik nooit naar de kapper ga, anders zou ik zeker naar daar gaan voor m’n nieuwe coupe.

by dayby night

Share