SAINT-AMOUR in de AB:
Het geheel werd aan mekaar gepraat door Annelies Van Herck met korte functionele teksten. Heel professioneel, maar naar mijn gevoel iets te koel om de passie te preken.
Het eerste stuk dans/bewegingstheater is aan mij voorbijgegaan (ik was te laat in de zaal). Het was niet slecht, werd mij later in de pauze verteld. Van de eerste helft is mij bij gebleven:
- Joke Van Leeuwen met enkele grappige gedichten en liedjes (begeleid door Bert Embrechts). Ik had haar nog nooit live gezien, ik was zeer aangenaam verrast, het was amusant en raak.
- Adriaan van Hoof en Tine Embrechts die van Harold Pinter niet de toestemming gekregen hadden om een stuk dialoog uit “The Lover” the brengen, en er dan maar los over vertelden in een quasi geimproviseerd “Den aanhouder”, waarbij de storyline van het stuk gemengd werd met hun eigen voorbije relatie van 4 jaar. Geen intellectueel gedoe, maar best te genieten. We onthouden “Heb je die stelten al eens gezien? Tine is de kraanvogel onder de lekkere wijven”.
- Erik Vlaminck leest voor uit zijn familie-kroniek en roept een beeld op van Vlaamse klei (al is het sneeuw) en verzuurde relaties. Schrijnend maar mooi.
- Hugo Mathijsen brengt zijn gebruikelijke absurde humor voor een op voorhand plat liggende zaal. Het “Ivanhoe” stuk vind ik wat gratuit, maar het stuk over Dave en Ikea maakt veel goed.
- Het eindigt met de “toekomst van de Belgische Jazz” zoals Hugo zichzelf aankondigt: hij begeleidt, samen met Bert, Tine die enkele niemendalletjes in een soortement jazz-stijl zingt. Niet serieus bedoeld, en wat lachen maakt de mond alvast open voor het drinken in de pauze.
en in de tweede helft?
- Tom Naegels leest voor uit “Los”, zingt “de Paella van Manuela” en vraagt zich af of het feit dat een vrouw nog nooit van de holocaust gehoord een relatie ermee onmogelijk maakt.
- Tine speelt samen met haar broer gitaar en beroert zelfs even een contrabas terwijl ze een heel triestig lied van Purcell brengt.
- Paul Verhaeghen leest de eerste paragrafen voor uit “Omega Minor” en is de eerste die wat erotiek durft de zaal in sturen (verbaal dan). Sterk gebracht en dat is dan ook de reden waarom ik me het boek gekocht heb, mét opdracht van de auteur, dank-u-wel!
Conclusie: gemengde gevoelens. Het had meer met humor te maken dan met liefde, vond ik. Iets te veel celebraal en te weinig ballen. De video stukjes hoefden voor mij niet. Tine Embrechts is geweldig poly-… nu ja, gewoon geweldig. En het was te snel afgelopen. Maar dat kan je dan weer positief bekijken. Volgend jaar opnieuw? Waarschijnlijk!
PS: Er staat een meer uitgebreide bespreking van de Bourla editie in Antwerpen in Cutting Edge, geschreven door Celia Ledoux.
