De Violent Femmes in Brussel – het is alweer heel wat jaartjes geleden, een jaar of zeven, acht schat ik, de tijd dat ik mij nog uit de provincie hierheen moest verplaatsen in elk geval. De programmator van dienst bij de AB zag trouwens ook het licht, toen hij/zij besloot om de Westvlaamse groep Violent Husbands als support act aan de affiche toe te voegen. Een unieke affiche, dat wel.
Deze gewelddadige echtgenoten grossierden nogal in country en hillbilly songs, die doorgaans nogal over geweld in huiselijke kring handelen (voor zover ik iets van hun lyrics begreep, in elk geval). Een standup bass en twee, meestal akoestische, gitaren. Hier en daar werd het geheel gelardeerd met een mondharmonica, een sax, een plastic buis of een electronisch snufje. Een verrassend swingend optreden ook, gezien het feit dat er geen drums of percussie aan te pas kwamen, al werden de gitaren veelal ‘percussief’ bespeeld. Leuk concertje, en deze Husbands zijn dan ook uitermate geschikt voor de betere partijen en boerenbruiloften. (Dit concert is vanaf een van de komende dagen te herbeluisteren via AB²)
De Femmes zelf dan. De oudere jongeren in de zaal hadden er beslist lang naar uitgekeken, zoals bleek uit de ontvangst toen de heren het podium kwamen opgewandeld. En dat het genoegen wederzijds was bleek ook uit de brede grijnzen van de heren Gano (gitaar en zang), Ritchie (bass, zang, en allerlei vreemde instrumenten) en drummer De Lorenzo. Vorige keer was invaller Guy Hoffman nog van de partij, en ondanks diens duidelijke verdiensten als drummer/percussionist, haalt deze het toch niet van vrolijke malloot DeLorenzo die ondanks zijn 52 jaar als een wildeman tekeer ging, het publiek bespeelde en opzweepte, en de gekste bokkesprongen maakte achter zijn uit drie eenheden bestaande drumstelletje. De roadies dienden zoals gebruikelijk bij deze band als versterkingsband The Horns of Dilemma – al bespeelden ze deze keer verrassend weinig blaasinstrumenten, meestal percussie, bas of extra gitaar.
Het gebrachte repertoire was wat je ervan kon verwachten : zo goed als alle songs uit hun klassieke debuutplaat uit 1983, hier en daar onderbroken door het beste uit de latere platen (vooral werk dus uit de tweede plaat Hallowed Ground) en ook enkele covers (van John Coltrane en T. Rex). Het publiek ging uit de bol, zanger Gordon Gano werd in de bloemetjes gezet wegens jarig, Brian Ritchie bespeelde de onwelvoeglijk knorrende akoestische bas in zijn unieke no nonsense stijl, en wisselde dit regelmatig af met bijdragen op xylofoon (Gone Daddy Gone), reusachtige zeeschelp, met dikke bassnaar bespannen bezemsteel en iets wat van ver op een blokfluit leek maar uiteindelijk een indiaanse naam had die een beetje leek op ons woord caoutchouc. Meebrullers waren Blister in the Sun (“big hand I know you’re the one”), Kiss Off (“Eight eight I forgot what it was for, nine nine for a lost cause, ten ten ten for everything everything everything…”) en Add It Up (“Why can’t I get just one uweetwelwat“). Tijdens Black Girls mochten de heren Violent Husbands de groep vervoegen voor een heerlijk potje jammen, en Gimme The Car sprak nog steeds boekdelen van teenage angst.
Origineel zijn ze niet, die concerten van Violent Femmes, daarvoor spelen ze al te lang dezelfde nummers, maar ons zal het worst wezen, het zijn de nummers waarvoor we gekomen waren, en met ons vele honderden anderen. Gaan we nu weer acht jaar moeten wachten op een concert van de beste live band van hun generatie?
