Vanavond kwam Daan Stuyven zijn nieuwe cd The Player voorstellen in de AB. Daan koketteerde op ouder werk reeds veelvuldig met kitscherige en/of totaal foute discodreunen of wacky melodietjes, en kwam daar meestal aardig mee weg, en fabriceerde zo along his way een aantal niet onaardige popsingles. The Player brengt meer van dat, maar dan in de overtreffende trap, vooral door het regelmatig wisselen van (standaard) Engels naar Frans en Duits. Het concert van vanavond zat helemaal op die lijn.
Na een wat aarzelend begin, kwam de drive er goed in met single en titeltrack The Player, om van dan af alleen maar crescendo te gaan in een wervelende show. Van de recente cd vielen mij vooral nog Le Vaurien, Type Ex en Promis Q op, songs waarvan je onmiddellijk hoort dat er gestolen werd als de raven, maar waarvan je onmogelijk kan zeggen waar de riff, het ritme of de melodie nu juist vandaan komt – het betere bricolage songsmeedwerk zeg maar. Af en toe gooide Daan er een verrassend jazzy sausje in, mede geaccentueerd door de aanwezigheid van een trompettist en wat borsteldrumwerk van Isolde Lasoen (volgens sommigen de beste drumster van dit land 😉 ).
Qua ouder werk ging de zaal vooral plat voor singles als Victory, Swedish Designer Drugs of Housewife, een zo’n overweldigend oorverdovend applaus als na dit laatste nummer heb ik nog maar zelden gehoord. Zelf was ik uitermate blij verrast met de aanwezigheid van Simple, een song uit Profools (wat mij betreft nog steeds Daan’s absolute meesterwerk, ondanks de demokwaliteit van de opnames). Ook het aan de onlangs overleden Philippe Noiret opgedragen Jamais Neutral was memorabel. Tijdens de bisnummers haalde Daan nog Woods boven, een song uit de Dead Man Ray periode, hier gebracht in een uiterst bombastische versie met veel tromgeroffel. Na een solo ingezet Sunchild verliet Daan het podium, en liet een uiterst tevreden publiek achter.
Perfect concert? Niet helemaal, hier en daar een schoonheidsfoutje, en het gevoel dat sommige nummers wat meer ademruimte kunnen gebruiken (waarom alles willen opvullen met luide synths?) legden een kleine smet op het blazoen, maar hey, dat is slechts detailkritiek van een oudere jongere – de talloos aanwezige jonge schone madammen in de zaal denken er wellicht anders over. Daan een wonderbaarlijke popgod? Bijna, het scheelt niet veel…
