Als Sonic Youth, nu reeds ruim 20 jaar de grootmeesters van de avant-garde punkrock, in de stad passeert, is dat altijd een gebeurtenis. Vanavond stonden zij op het podium van de uitverkochte Schaarbeekse Hallen, net nadat vorige week de cd The Destroyed Room, een collectie van b-sides en rarities verscheen. Eerder dit jaar zag al het 15de (als ik goed geteld heb) album Rather Ripped het licht, een cd die door velen als een lichtgewicht binnen het Sonic Youth oeuvre wordt beschouwd.
Sonic Youth bestaat nog steeds uit het echtpaar Thurston Moore (gitaar) – Kim Gordon (bas), Lee Ranaldo (gitaar) en Steve Shelley (drums). Vandaag stond er een extra bassist op het podium, wiens naam ik ondertussen alweer vergeten ben. Deze zorgde voor extra ondersteuning, daar Gordon in de meeste door haar gezongen songs de bas aan de kant liet. Moore en Ranaldo wisselden letterlijk tussen elke song van gitaar (van Ranaldo wordt wel eens beweerd dat hij voor elke Sonic Youth song een andere gitaar heeft), wat af en toe tussen de nummers door voor chaos op het podium zorgde. Dit weerhield de groep er niet van een uitstekend concert neer te zetten. Sonic Youth wisselt de melancholisch-dromerige gitaar-excursies af met stevige punkrock songs, waarvan vele uitmonden in experimentele noise- en distortion-uitbarstingen. Drummer Shelley zorgt er echter steeds voor dat de groep nooit het noorden verliest, en valt op door – in vergelijking met de studio opnames – stevig drumwerk. Geen enkele groep mij bekend slaagt er zo goed in avant garde noise te koppelen aan stevige rock. Daarbij komt nog een leuk aspect van Sonic Youth, namelijk het afwisselen van vocals tussen Ranaldo, met zijn compromisloze voordracht, Gordon, die kreunt als de Madonna van de punkrock, en Moore, die nog steeds klinkt als de jongere broer van Tom Verlaine.
Verschillende Rather Ripped songs zaten in de set vandaag: What a Waste, Incinerate en het door Ranaldo gezongen Rats staan me voor de geest. Maar de echte hoogtepunten kwamen wat mij betreft uit Daydream Nation, hun klassieker uit 1988; opener Candle, de Ranaldo song Eric’s Trip, en allerlaatste bisnummer Teen Age Riot, wat uitliep in een minutenlange noise uitbarsting waarbij Moore zijn gitaarsnaren geselde met een drumstokje.
Sonic Youth in Brussel was niet alleen een gebeurtenis, het was ook een uitstekend concert. Dinsdagavond doen ze het nog eens over, maar wellicht is de boel daar ook al uitverkocht.
