In onze reeks Vlaamse muzikanten op theatertournee, waren we vandaag toe aan het derde en laatste deel: In bed met De Mens. Na Admiral Freebee en Gorki was de opstelling van De Mens ontwapenend simpel: twee microfoons voor gitarist en bassist, en een drumstel met, het moet gezegd, een imposante bassdrum. Wachtend op het optreden zag ik plots Frank Vander linden opduiken, die een willekeurige rij in het publiek afging, en iedereen in die rij welkom heette met een kus. Ik zat in die rij, dus I have been kissed by Frank Vander linden! Dank u, Frank.
Hierna wandelde Vander linden het podium op, kondigde zijn kompanen Michel De Coster (bas) en Dirk Jans (drums) aan, en werd de set ingezet met Sex Verandert Alles. Met een zittend publiek krijgt Vander linden de gelegenheid de wat tragere en/of ingetogener liedjes te brengen in een wat meer gepaste sfeer, en daar profiteerde De Mens dan ook van. Vander lindens teksten, die bij een oppervlakkige beluistering soms op simpele rijmelarij lijken (maar dat allesbehalve zijn), komen zo echt goed tot hun recht. Ik denk hierbij aan nummers zoals Ellendegem (blijkbaar terug te vinden ergens juist voorbij Vilvoorde) of het nieuwe Dirk (edit, dit is blijkbaar een mij onbekende b-kant). Uiteraard kwamen ook de meer up tempo liedjes aan bod, genre Patti Blues of Dampende Lijven (bassist De Coster lijkt er mij overigens de man niet naar om een hele avond ballads te spelen). Met Einde van de Eeuw werd deel één afgesloten voor de blijkbaar onvermijdelijke pauze.
Na de pauze bleek er een groot rad van fortuin-achtig ding, met songtitels in plaats van bedragen, op het podium te staan, en na een funky Mislukt werd een vrijwilliger op het podium ontboden die de rest van deel twee dit rad mocht bedienen. Ene Hilde kweet zich bijzonder goed van die taak, al was ze teleurgesteld dat haar favoriete nummer er niet op stond. Je weet nooit, aldus Vander linden, als je de optie Cadeau treft, mag je het er op wagen. Bij een twijfelgeval (het rad bleef tussen twee songs steken) koos Hilde resoluut voor haar voorkeurnummer van de twee (Lachen en mooi zijn), wat Vander linden de opmerking ontlokte dat moderne vrouwen resoluut gaan voor wat ze willen. En toen even later het rad effectief op de optie cadeau bleef steken, kreeg Hilde niet alleen de daartoe voorziene fles wijn, maar ook haar lievelingsnummer, wat Winterlief bleek te zijn.
Voor de finale – drie liedjes draaien – bleek Hilde pas echt over gouden handen te beschikken, want naast de optie Frank (bedoeling was dat Vander linden een solo nummer speelde) kwamen nog Dit Is Mijn Huis en Niet Irene te voorschijn. Het solo nummer werd een ingetogen akoestische versie van Popkwiskampioen, en Niet Irene werd na protest van het publiek natuurlijk wel Irene, dat net als Dit Is Mijn Huis gebracht werd in een versie die dichter staat bij de finesse van De Mens Akoestisch dan bij de Sturm und Drang van de debuutplaat.
Bisnummers konden er ook nog af: alweer een akoestisch Billy Heb Je Mij Gehoord, en een stevige versie van En In Gent. Drummer Jans ging ook nog eens aan het rad draaien, wat nog een leuke versie van Ergens Onderweg opleverde, maar niet nadat Jans Vander linden bestookte met zowat alle drumstokjes en attributen die hij bij zich had, na een klein dispuut over de intelligentie van drummers. Dit voorval tekende dit concert: leuk, amicaal, gezellig, en vooral met steengoeie songs. In de competitie van de theatertournees wint De Mens op punten.
In bed met De Mens toert nog tot 17 maart, dicht bij Brussel zijn er nog concerten in Vilvoorde (09/02) en Alsemberg (16/02). Het concert in Ternat (03/03) is uitverkocht. Andere data op de site van De Mens.
