Vanavond een uitje gedaan met mede brussel-blogger Mike. Naar het optreden van Wim Helsen en zijn nieuwste show Bij mij zijt ge veilig. Buitengekomen met kaakspieren die pijn deden van het lachen. Meer moet dat niet zijn.
Eerst was er Henk Rijckaert, die gedurende enkele minuten het publiek voorverwarmde met wat absurdistische humor die hier en daar vaag aan de oude Urbanus deed denken. De performance van Wim Helsen zelf kondigde zich aan met een grote kist die Helsen het podium oprolde, waarna hij een verhaal begon te vertellen over zijn vrouw, die helaas is overleden. Het was een fijne vrouw, lief, vriendelijk, een droom, een tikkeltje jaloers, wat pesterig, een takkewijf. Door middel van vrije associaties bouwt Helsen een spektakel op waarin salamanders, ministers van sport en horden Luxemburgers de show stelen. Ondertussen schijnt in Australië de zon. Met een klein fluffy wolkje. Dat aanzwelt tot een allesvernietigende zondvloed. De hersenkronkels van Helsen zijn vreemd, absurd en totaal onvoorspelbaar. En vooral hilarisch. Als een messias bezweert hij het aanwezige vrouwvolk zich aan hem te onderwerpen, deemoedig. En hij komt ermee weg. Boem sjakkelakkelakke boem boem boem! Wim Helsen dekt als vlag de lading.
