De Ancienne Belgique was al enkele maanden op voorhand uitverkocht voor dit Bloc Party concert. Het geeft aan dat deze jonge Engelse groep op korte termijn razend populair is geworden, en na hun concert vanavond begrijpen we volledig waarom: Bloc Party is redelijk fantastisch op een podium.
Na ons door voorprogramma Biffy Clyro geworsteld te hebben (enkele goeie ideeën, maar even zo dikwijls compleet naast de kwestie), trapte Bloc Party de set af met Song for Clay (Disappear Here), ook de opener op hun recente tweede cd A Weekend in the City. Ik verwachtte dat vooral de nummers van hun debuut Silent Alarm live potten zouden breken, maar nee hoor, de nieuwe songs zijn duidelijk sterker ook degene die ik op plaat wat minder vind, SRXT bijvoorbeeld.
Bloc Party’s muziek kenmerkt zich door breed uitwaaierende gitaren, nu eens dromerig, dan weer snijdend hard, gedragen door een beenharde exuberante drumstijl van drummer Matt Tong (zelden een groepsgeluid gehoord dat zo sterk bepaald werd door de drums als op hun debuut). Voeg daarbij Kele Okereke’s hoog uithalende stemgeluid en je krijgt een herkenbare sound, die ondanks vele (voornamelijk Engelse) referenties, toch uniek is. Op een podium komt de power van de drums nog beter tot zijn recht, en ook het volume van de gitaren (bij momenten balancerend op de rand van de pijngrens) maken dat de live experience van Bloc Party uitermate geslaagd is. Het publiek feestte dan ook duchtig mee, en ontving zo goed als elke song met een stevig herkenningsapplaus.
De hoogtepunten zaten wat mij betreft vooral in de eerste helft van het concert, met bompakketten als Hunting for Witches, Waiting for the 7.18 of I Still Remember, met zijn vaag aan de jonge U2 herinnerende gitaarpartij. Voeg hierbij schitterende versies van This Modern Love, Like Eating Glass, Helicopter of Banquet, en de avond kon niet meer stuk. In de pauze tussen set en bisnummers werd zowaar een tweede drumstel opgesteld, waarachter bassist Gordon Moakes (een bedrieglijk schriel ventje) plaatsnam voor een indrukwekkende versie van Sunday. Later zocht zanger Okereke het fysieke contact met het publiek op, en ging hij Bono-gewijs nog wat aan stellingklimmen doen. Uiterst geslaagd concert dus, maar dat had u al begrepen. Concert van het jaar? Tot nu toe wel…
