Om tien voor acht daal ik fluitend de trap af, een signaal dat vrolijk beantwoord wordt door de parkieten van de huiseigenaar. Het miserabele weer kan mijn goed humeur niet temperen, want vandaag word ik echt Brusselaar! Sinds september 1998 woon ik hier reeds (eerst als kotstudent, later als tweede verblijfplaats), maar het werd eens tijd om die situatie recht te zetten. En vooral, ik was het beu om altijd naar Gent te gaan voor de administratieve kwellingen. Het gemeentehuis van Schaarbeek ligt om de hoek, en opent om acht uur, maar blijkbaar hebben velen het idee opgevat er iets eerder te zijn. De vleeshoop (jammer genoeg ruim voorzien van lijf- ochtendgeurtjes, hier en daar ook een heerlijk frisse shampoogeur) is zelfs te groot om onder het afdak van de ingangsdeur te kunnen.
Dan gaat de deur open. Amaai, een echte sprint door de gangen vangt aan. Ik verlies mijn geloof in het plan om snel snel even langs de administratie te lopen, voorheen het werk. We komen aan een tweede deur, waar zich al snel een keurige rij vormt. Braaf schuif ik ook aan, en begin te babbelen met twee Duitsers die achter me staan.
Maar blijkbaar had de rij net haar kritische lengte bereikt, want mensen willen niet langer aanschuiven, en wurmen zich langs de zijkanten naar voor. Nog geen minuut later heeft ook hier zich een vleeshoop gevormd. Ik probeer aan de geschokte Duitsers uit te leggen dat men zich hier best niet teveel aan ergert, en dat de beste strategie bestaat uit het jezelf zo breed mogelijk maken om toch nog enige fairness te garanderen. Nu, zelf ben ik eerlijk gezegd ook eerder voorstander van een eerlijke aanschuifmentaliteit (zie Engeland, Duitsland, Scandinavie), maar dat zit er jammer genoeg toch niet in.
Iedereen moet langs een loket passeren, waar een vriendelijke man tickets met nummer uitreikt. Het zicht op de lokettenzaal is echt wel fenomenaal (langs buiten vond ik het gemeentehuis van Schaarbeek al fenomenaal, en de binnenkant moet er echt niet voor onderdoen), maar de vele mensen (een veertigtal) voor mij geven me geen goede hoop. Edoch, de dienst bevolking blijkt slechts de interesse van enkelingen te krijgen, en na twee nummertjes is het aan mij. Snel een formuliertje invullen, en een vraag over mijn beroep beantwoorden (vond ik nog het moeilijkste: ben ik assistent, vorser, ingenieur, wetenschapper? Ik weet nooit wat antwoorden), en ik kon weer naar buiten.
Nu is het wachten op een bezoek van de wijkagent. Zet men in Brussel ook een fles jenever fris, of…
