Sommige mensen worden ouder in stijl, en anderen weten met zichzelf geen raad. Na het concert gisteren in de AB moet ik besluiten dat de Braziliaanse legende Caetano Veloso behoort tot de tweede soort.
Het leek me al eigenaardig dat een veteraan van 65 opkwam in een polo en jeansvestje, compleet omringd door 3 jonge snaken. Blijkt dat Caetano er alles wil aan doen om niet oud over te komen. Helaas reflecteert dat in zijn recente muziek ook. Caetano doet iets met reggae, iets met blues, iets met rock tot zelfs iets met new wave. Hij zingt het wel (meestal) in het Portugees, hij speelt wel iets samba-achtig mee op zijn hippe Yamaha Silent Guitar, maar het is iets anders, en zeker niet iets beter. Hij blijft een goeie stem hebben, maar wat hij ermee deed, greep niet naar het hart noch naar de ballen.
De gitarist had een ruime collectie pedaaltjes aan zijn rechtervoet staan, waarvan we er zeker de helft hebben mogen van horen. Op het einde gebruikte hij een soort van amechtig wah-wah geluid wat lichtelijk hinderlijk was bij het begeleiden maar helemaal belachelijk werd tijdens zijn solo. Bij elke solo en andere instrumentale partij liep Caetano naar het publiek toe om handjes aan te raken en in een Mick-Jagger-achtige manier van links naar rechts te rennen. Nu, hij ziet er eigenlijk meer uit als een kruising tussen Yves Leterme (het haar) en Elio Di Rupo (de bril). Op een gegeven moment hief hij trouwens zijn polo op zodat we zijn buik mochten aanschouwen tijdens zijn samba moves. Dat mag dan wel werken voor Shakira, maar heeft een ietwat ander effect bij een 65-jarige man.
Het publiek bestond voor een groot deel uit Brazilianen en onvoorwaardelijke fans, voor wie Caetano kennelijk gerust een cover versie van ‘Du bist alles’ of ‘Highway to Hell’ had mogen brengen, en het was nog geweldig geweest. In elk geval, ik ben vroeger vertrokken en voelde mij eigenlijk bestolen. Ai ai ai ai ai, cucurucu Paloma.
