O ja, het was vandaag Gedichtendag, of nauwkeuriger: eigenlijk is het dat nog steeds. Vijf voor twaalf. Niet dat ik het echt vergeten was, maar zelfs voor een bibliothecaris is deze dag zonder de nodige oplettendheid een dag als alle andere. Vanavond liep een collega langs mijn bureau met een pakje poëtische postkaarten, maar ik was zo in uitleenparameters en maximale aantallen verzonken dat ik zelfs vergat haar daarvoor te bedanken. De kaarten (met gedichten van Jules Deelder, Jo Govaerts, Ester Naomi Perquin en Gerrit Kouwenaar en foto’s van Michiel Hendryckx) liggen onaangeroerd in mijn postbakje. Maar ik beloof: morgen zal ik de inhoud ervan gretig tot mij nemen. Want weet, ik mag dan wel bibliothecaris zijn, ik ben en blijf een liefhebber van poëzie en haar visuele evenknie, de fotografie.
De Agenda, de wekelijkse bijlage bij Brussel Deze Week doet me er na het avondeten en een gesuikerd kopje thee weer aan denken dat het vandaag Gedichtendag is. Ik blader… bovenaan pagina zesentwintig valt mijn oog op een gedicht: “Considerans (…) Wij, soeverein, wij volk van Europa…” (*). Ik lees en ik weet. Mijn oog dwaalt naar de onderkant van de pagina en bevestigt slechts wat hart en harses allang voor waar hadden aangenomen: “Geert van Istendael“. Hoe komt het dat ik aan één regel genoeg heb om de stijl van de meester te herkennen? Nescio. Misschien placht men alleen de werkelijk grote meesters aan hun alaam te herkennen?
“Geheugen is rouwen en waken en weten” schrijft Van Istendael nog. Een klein land als het onze moet met stadsdichters een genoegen nemen, maar als iemand de titel Dichter des Vaderlands verdient, dan is hij het wel. Al weet ik dat hij te bescheiden is om de gedachte daaraan zelfs maar in zich te laten opkomen. Laat zijn nageslacht dat dan in zijn plaats doen. Onthouden is een vorm van vergeten, hoorde ik de psycholoog ooit zeggen. Ik ben bereid veel te vergeten om de gedichten van Van Istendael te kunnen onthouden.
(*) Het bedoelde gedicht is eigenlijk een fragment uit de Preambule die Geert van Istendael schreef voor de Europese Grondwet in verzen, een initiatief van het Brusselse dichterscollectief ter gelegenheid van Gedichtendag. In 2009 komt er een plechtige Verklaring van de Europese Grondwet in verzen door een aantal internationale auteurs.
