Het is de laatste tijd allesbehalve een goednieuwsshow voor Brussel. Een resem van gebeurtenissen kleurt de nationale berichtgeving over Brussel gitzwart: rellen, overvallen, geweld, achtervolgingen, moorden, onrust, vernielingen,…
Toen ik 10 jaar terug in Brussel kwam wonen waren die zaken er ook, maar in mindere mate en meestal ver van mijn bed. Momenteel is het verontrustend dat de onveiligheid dichterbij komt. De vernoemde plekken in het nieuws ken ik. Ze liggen vlakbij, om de hoek of ik ben er onlangs nog gepasseerd. Nog directer: gisterenmorgen stond ik op en zag dat er was ingebroken in 5 auto’s, de week ervoor een inbraak met geweld bij een vriend. Ja zelfs één van mijn favoriete cafés wordt afgeperst in ruil voor ‘beveiliging’. Zo komt de (georganiseerde) criminaliteit wel héél dichtbij.
Brusselaars zijn, denk ik, wat gewend en gaan onder dit alles gelaten hun gangetje. En op zich heb ik ook géén schrik, het is vooral frustratie. Het alles-kan-en-mag-effect uit zich vaak in kleine dingen. Van de hierbij gepaarde arrogantie moet ik kokhalzen. Het enige waarvan ik schrik heb is hoe het verder zal evolueren, hoe mijn kinderen in Brussel zullen opgroeien en hoelang ikzelf gelaten kan blijven. Uiteraard moet je alles in perspectief zien en heeft Brussel ‘gelukkig’ veel meer te bieden dan frustraties alleen. Ik vermoed dat de meeste Brusselaars zich daaraan ook optrekken.
De Brusselse politiek is momenteel in een tweekamp verdeeld. Aan Nederlandstalige zijde zien ze een eengemaakte politiezone als de oplossing, aan Franstalige zijde zijn ze tegen omdat het de kloof tussen burgers en politie nog verder zou vergroten. En problemen? Die zijn blijkbaar veroorzaakt door een geldtekort. Op nationaal niveau is er iets meer eensgezindheid. Minister van Binnenlandse Zaken Turtelboom is voor, maar heeft handig de bal teruggekaatst en laat Brussel vrijwillig kiezen of het al dan niet zijn politiezones wil samenvoegen. Als structurele maatregel heeft ze een bataljon van 150 federale politiemensen ter beschikking gesteld voor wanneer de boel ontvlamt.
De ontzetting over het wegtrekken van de school uit Kuregem wegens aanhoudend geweld en de mislukte overval met schietincident in Laken van vorige week hebben blijkbaar toch iets in gang gezet. Concrete voorstellen sijpelen stilletjes aan door. Zo hebben gisteren, gek genoeg, Groen! & sp.a het idee van Zero Tolerance gelanceerd voor bepaalde zones in Brussel. Een concept waarbij politie, parket & gerecht nauwer samenwerken om tot een snelle berechting te komen.
Op zich snap ik het principe niet zo goed. Is het niet altijd de bedoeling dat de drie actoren nauw samenwerken om tot berechting te komen? Of indiceren ze daarmee dat het niet altijd zo is? Wat wel duidelijk is, is de snelheid waarmee ze tot berechting komen. Eén jaar, twee jaar, soms zelfs langer duurt het blijkbaar om een uitspraak te krijgen. Tja, dan is het misschien logisch dat het straffende effect verloren gaat. Nightcourt of een nachtrechtbank met snelrecht zou een oplossing bieden. Zou, want vandaag las ik dat het Brusselse gerecht zelf zegt dat het dit niet gebolwerkt krijgt.
Een ander deel van de oplossing lijkt me om niet enkel de symptomen te bestrijden, maar naar de oorzaken te gaan kijken. Armoede, werkloosheid, uitzichtloosheid, normvervaging, verpaupering. Brussel heeft jarenlang wijken laten verrotten en ik heb nu de indruk dat ze nu de open wonden proberen te genezen met een pleistertje.
