Ik woon in de Warmoesstraat. Dat is een toffe straat waar het goed is om wonen, zonder meer. Recent werden we allemaal overspoeld door telefoontjes en mailtjes van vrienden, familie en collega’s die bezorgd vroegen of ons huis er nog stond en of alles wel ok was. Reden? Een gaslek waardoor een 100-tal mensen op zondagavond op hun sleffers en in peignoir naar buurtzaaltjes moest verhuizen wegens ontploffingsgevaar. Nu, de straat is lang, en in ons stukje was daar niets van te merken.
Wel loop ik geregeld langs de plek van het lek. De straat ligt er ondertussen al bijna 4 weken opengebroken, met de gekende geel-blauwe hekken errond.
Sinds eergisteren heeft iemand (buurtbewoner?) zijn ongenoegen met de voortgang van de werken subtiel aangegeven:
Een blad papier, een stift, een plastieken mapje en wat plakband. Meer was er niet nodig voor dit stille protest. De straat moet natuurlijk weer zo snel mogelijk opgelapt worden. Maar deze boodschap heeft al een glimlach getoverd op het gezicht van menig voorbijganger. Of hoe humor zo ook enigszins het ongemak voor de omwonenden verzacht.
– Artikel + videofragment op Brusselnieuws
– Twee interviews op Radio 1
– Artikel uit De Standaard
