Eindelijk. Het is af en open.
Eindelijk. Ik ben binnen geweest. Ik liet mezelf uitnodigen voor het openingsfeest, gewoon gevraagd, als mondige buur. Dankje, Viage.
Eindelijk. Ik heb er enkele foto’s genomen. Met de nodige aanmoediging (merci, he). Het is er namelijk verboden om foto’s te nemen.
Nu zijn er nog wel meer dingen verboden. Neem nu roken. Naast de sfeervolle hoekjes en kamertjes zijn er ook speciale glazen kooien voor rookplezier op elk verdiep. Maar ze zijn leeg, want er is een gedoogbeleid. Blijkbaar hoort een sigaretje bij het spelen. Je zou voor minder. Die jackpot-toestanden lijken mij namelijk behoorlijk saai.
Het interieur is de moeite. Dat moet gezegd. Het ademt allemaal een retro sfeer uit – die zetels! die lampen! – en er is volop gewerkt met kleuren. De interieurarchitecten hebben zich goed geamuseerd.
Viage belooft een entertainment ervaring van zodra je binnen stapt. Als ze daarmee het nemen van de lange roltrappen (per 2 verdiepen) bedoelen, kan ik het begrijpen. Maar aan het entertainment gehalte van hun overmatig aanwezig personeel moeten ze nog wat werken. Ze zien er netjes uit, maar ik zag verveling en stress en ook het Nederlands van het bedienend personeel kan beter. Hun communicatiemateriaal is echter wel in orde. Alles netjes in drie talen.
Ik moet jullie wel teleurstellen, van het uitgebreide casinogedeelte heb ik geen foto’s. Het krioelde daar van de camera’s en het personeel. Daar zijn ook veel slots, speeltafels, bingokamers, een restaurantje, drie bars, rookkamers,… Verder viel me vooral op hoeveel oudere mensen, gepensioneerden, hun kans waagden op de slots. Ook veel vrouwen. Dat had ik niet verwacht.
Eigenlijk is binnen geraken niet moeilijk. Het is gratis. Let wel een beetje op je kledingstijl. Om het casino binnen te raken moet je je registreren (id-kaart, foto, handtekening), je krijgt een pasje voor een dag. En dan betalen per spel.
Voor een show in de spektakelzaal moet je wel betalen. Ik kon de swingende huisband Los Bandidos del Viage live aan het werk zien. Het is een aanstekelijke latino coverband. Van zodra zij van wal staken was er ambiance. Of lag dat aan de cocktails? Je kan het zelf gaan vaststellen, elke vrijdagavond.
Het restaurant, met zicht op het stadhuis, heb ik niet kunnen bezoeken. Er was een privéfeest aan de gang. Maar hier is toch een beeld van het terras.
Voor het openingsfeest werden kosten noch moeite gespaard. Op het Muntplein bouwden ze een tent van twee verdiepingen rond die vreselijke fontein, die er nu erg hip uitzag.
Hoewel ik er als overbuur dagelijks tegen aankijk, zullen ze mij zelden terugzien in Viage. Dit is niet mijn wereld. Mijn nieuwsgierigheid is geblust. Mijn reportagewerk zet ik wel verder van buitenaf.
