Het zat de Memorial Van Damme niet mee. De beloofde 100 m van het jaar viel in het water door de afzeggingen van de Jamaicaanse rassprinter Usain Bolt en zijn landgenoot Asafa Powell. De zwangere Tia Hellebaut kondigde haar tweede afscheid aan. En de weersvoorspellingen voor vrijdag klonken onheilspellend. Toch bevestigde de Memorial zijn uitstekende internationale reputatie en was het opnieuw een hoogmis voor de topsport. Ook zonder echte uitschieters kon het totaalspektakel bekoren. Impressies uit het Koning Boudewijnstadion.
Gedurende ruim drie uur was ik getuige van atletiek op het hoogste niveau. Al die eenzame voorbereidingen op training mondden uit in een prestatie in een wedstrijd. Elke competitie is een zuiver gevecht van man tegen man, vrouw tegen vrouw. Topsport gaat om meer dan goedgetrainde lichamen. Spanning en emoties maken een wedstrijd tot een memorabele ervaring.
Zo bood de 100 m voor mannen ondanks de afzeggingen waar voor zijn geld. Het begon met een valse start en speculaties over de aanstoker, maar geen van de atleten werd uitgesloten. Tijdens de tweede poging liep de Amerikaan Tyson Gay naar een ijzersterke 9.79, de negende chrono aller tijden. En dat ondanks het voor explosieve nummers ongunstige kille, vochtige weer. De Franse atleten waren ook op de afspraak. Publiekslieveling Teddy Tamgho behaalde een fel bevochten overwinning bij het hinkstapspringen en Mahledine Mekhissi Benabbad kwam dicht bij het Europese record op de 3000 m steeple. De Kroatische hoogspringster Blanka Vlasic bewees haar weergaloze klasse en overschreed 2 meter.
De Belgische atleten kwamen niet in het stuk voor. Daarvoor was de internationale concurrentie te sterk. Enkel de Borlée-broertjes hielden op de 400 m stand met een verdienstelijke tweede plaats voor Jonathan en een vierde plaats voor Kevin. Toch maakten onze landgenoten heel wat emoties los. Cédric Van Branteghem liep zijn laatste wedstrijd en kreeg een staande ovatie van het publiek. Ook hinkstapspringster Svetlana Bolshakova, die op het EK in Barcelona brons pakte, werd op een open doekje vergast.
Wat maakt een stadionbezoek nu de moeite waard? Uiteraard de topsportervaring. Je kijkt je ogen uit, ook al omdat loop-, spring- en werpnummers gelijktijdig plaatsvinden op verschillende plaatsen. De Memorial gaat terecht prat op een vlekkeloze organisatie. De sfeer in het uitverkochte Koning Boudewijnstadion was bijwijlen uitbundig, wat bleek uit spontaan ingezette Mexican waves. Het amusementskarakter werd versterkt door speciale nummers zoals de 100 m voor vrouwelijke tv-journalisten, gewonnen door Hanne Decoutere, een miniconcert van Vaya Con Dios en een kort, maar furieus vuurwerk. En een van de sponsoren trakteerde op een gratis biertje.
Waren er dan geen minpunten? Ja, het zicht is vaak minder goed dan op tv. Mijn plaats in tribune 3 was ideaal om het hinkstapspringen te volgen, maar voor het hoogspringen en de 100 m was ik volledig aangewezen op het grote scherm. De afstand tot het gebeuren is te groot. Ook de akoestiek in het stadion laat te wensen over. De weinig deskundige presentatie door Carl Huybrechts irriteerde mij, de tenenkrullend slechte gelegenheidsversie van Dos Cervesas door Tom Waes was overbodig. En de podiumceremonies waren te protserig met de uitreiking van de medailles door allerhande hoge piefen van sponsorende instanties.
