Het valt haar ook op: er wordt veel Spaans gesproken in de stad. Omgekeerde vraagtekens: Hola, qué tal? En verder komen we niet, maar dat geeft niet want de oude man met de elektrische gitaar zet Hotel California in. Je kent ‘m beslist, hij zit altijd aan de ingang van de Sint-Hubertusgalerij.
Sì, het is waar, de toeristen strekken stilaan de vleugels en vliegen terug naar warmere oorden. En ik pijnig mijn hersens met de vraag: stel, me llamo José en ik woon in Barquisimeto… zou ik zelfs maar het bestaan van het Koninkrijkje Belgica vermoeden? En meer nog: zou het mijn vakantiebestemming voor de zomer kunnen zijn?
Over vreemde, exotische oorden gesproken: nog niet zo lang geleden ben ik dwars door Molenbeek gestapt. Ik had een afspraak in Sint-Agatha-Berchem en besloot via de Gentsesteenweg te wandelen. Een tocht van 4 kilometer die door Molenbeek en Koekelberg loopt.
‘Innige deelneming,’ zei een vriend.
Ik vond hem voorbarig.
Edoch, wanneer de Vlaamse media hun oorlogsverslaggevers uitzenden, komen ze meestal niet verder dan Brussel. Er is nu eenmaal geen budget voor een vliegtuigticketje richting Sadr City. Geen wonder dat we onze handtassen stevig tegen ons aandrukken wanneer we het kanaal oversteken…
Het was die dag Suikerfeest en een tamelijk vrolijke boel op straat. De bakkerijen deden gouden zaakjes en mannen in witte gewaden kusten elkaar. Showbizz Bart had het allemaal geweldig gevonden, daar ben ik zeker van.
Het viel me ook op dat er om de tien minuten een politiepatrouille langsreed.
‘Voor een no go zone valt het me hier lelijk tegen…’ zei ik tegen een blank, oud vrouwtje.
‘De politie laat zich alleen op de Gentsesteenweg zien,’ zei ze en voegde er nog aan toe dat het de drugs zijn die Molenbeek kapotmaken.
Toen ik terug in de binnenstad was, kreeg ik het gevoel alsof ik me in een veilige cocon bevond… De realiteit ligt over het water, niet hier.
Niet hier, waar er een meisje op straat danst op de tonen van Hotel California. De oude vingers van de gitarist kunnen haar slingerende heupen niet meer volgen. “Plus vite,” beveelt ze. Een Japanse vrouw vervoegt het tableau vivant en maakt met beide handen een V-teken. Flits, zegt een fototoestel.
Ik stap verder en pijning mijn hersens. Hoe klinkt you can checkout any time you like, but you can never leave nu ook al weer in het Spaans?
