De man tegenover me schreeuwt marginaliteit uit, bierwalm incluis. Hij heeft nog niet door dat je in een draadloze telefoon niet hoeft te roepen en praat plat Aalsters. Hij legt tegen zijn gesprekspartner (en de rest van de wagon) uit dat niemand hem wil aannemen want ‘ik heb in den bak gezeten’. Haast automatisch kijk ik op, onze blikken kruisen elkaar, hij kijkt weg.
Even later hangt hij op. Onze blikken kruisen opnieuw. Ik brand van blognieuwsgierigheid … maar durf niet. ‘Waarom heb je gezeten?’ doet meestal niet zo’n wonderen als openingszin. Gelukkig begint deze persoon vanzelf tegen me te praten, tijdens zijn verhaal aangemoedigd door de nodige interesse en -vooral – oprechte verbazing.
“Dealen is verslavend, want het is gemakkelijk geld. Ik heb nu voor 800 euro thuis liggen. Dat is in twee uur verkocht. Dan is het frustrerend om interimjobs te doen voor 7 euro netto. Maar ik probeer het. Ik heb drie keer in den bak gezeten. De derde keer reden twee units van het speciale interventieteam me klem, bivakmutsen en al. Ik had een wit T-shirt aan en zag een rood bolletje op me van een mitrailette – da doe vies ze maat. Ik had een halve kilo heroïne bij, de ander het geld. Dan valt er niet veel te ontkennen.”
“Ik wil nooit meer terug naar Vorst. Hele dagen tv kijken en patience spelen, daar komt ge zot van. Zelf gebruik ik al lang niet meer, just nog twee joints per dag. Zonder weed lukt het niet meer. In de gevangenis heb ik de eerste week mijn Rolex moeten verkopen voor een joint. Als je er niemand kent, raak je niet aan drugs. Daarna bracht mijn vriendin me weed. Een zakje van 500 gram kan je net inslikken. Als je daarna veel olie drinkt, krijg je het er ook weer uitgekotst. Als het echt moest, ging het ook langs achter. De cipiers zien veel door de vingers, anders houdt niemand het vol.”
“Het verleden heeft me wel wat geleerd. Acht auto’s perte total – rijden onder invloed. Mijn moeder heeft drie jaar voorwaardelijk – medeplichtig aan drugshandel. Eén keer heeft zij op het kerkplein gedeald. Ik was op vakantie en had geld nodig voor mijn nieuwe auto. Achteraf is dat stoem. Ik dacht dat ik gelukkig was: veel geld, een schoon vrouwke en niets doen. Nu ben ik een chomeur zonder middelbaar diploma en met een strafblad. Mijn hart zit op de juiste plaats – maar hoe bewijs ik dat?”
Lees meer treinverhalen op http://stationsroman.blogspot.com
