“Pardon, je vous ennuie.” De rijzige, oude man naast me excuseert zich voor het ongemak. Ik sta naast hem, als hij zijn audioguide van de Jeff Wall-tentoonstelling niet aan de praat krijgt. Hij roept mijn hulp in. Ik probeer eerst het geluid luider te zetten, maar dat heeft niet het gewenste effect. Blijkt dat de oortjes niet aangesloten zijn op het apparaat. Hij bedankt me vriendelijk.
We vervolgen onze weg door het intrigerende, suggestieve universum van Jeff Wall. Zijn foto’s zijn zorgvuldig in scène gezette composities die verwijzen naar de kunstgeschiedenis en de hedendaagse maatschappij. Ze laten je stilstaan bij mensen en plaatsen, roepen vragen op. Wacht de uitgemergelde, vertwijfelde vrouw voor de deur van een huis op vers spul van haar dealer? Welke taferelen hebben zich afgespeeld in de vernielde kamer? Is de vrouw met het haarnetje en het met een doek bedekte dienblad op weg naar een bejaarde die ze verzorgt? Wat drijft de slapeloze man om op de koude vloer onder de keukentafel te gaan liggen? Waarom heeft het trosje Noord-Amerikaanse indianen zo een troosteloze, industriële plaats uitgekozen voor hun eigen ‘déjeuner sur l’herbe’? Ook de commentaar op de audioguide geeft geen uitsluitsel. Kunst roept meer vragen op dan ze beantwoordt. En mag te allen tijde storen en hoeft zich daarvoor niet te verontschuldigen.
De uitstekende expo Jeff Wall – The Crooked Path loopt nog tot 11 september in de BOZAR.
