Verslag I’m From Barcelona in Botanique op 21 september 2011.
De gimmick van I’m From Barcelona is al langer bekend. Sinds 2006, toen ze met hun luchtige single ‘We’re From Barcelona’ een doorbraak forceerden, lijkt hun levensdoel uit niet veel meer te bestaan dan het bouwen van vrolijke feestjes. Vijf jaar later is hun aanpak nauwelijks veranderd: hun optredens blijven een gekke bedoening, waarbij de joie de vivre van dit uitbundige gezelschap moeiteloos overslaat op het publiek. Het concept mag dan wel verouderd zijn, wij blijven het leuk vinden.
Groepen als I’m From Barcelona lijken volledig te bestaan voor hun live-optredens, maar toch mogen we niet vergeten dat de Zweden intussen al drie platen op ons losgelaten hebben. Laatste worp ‘Forever Today’ bevat opnieuw een mengeling van dodelijk aanstekelijke melodietjes, en soms voor hun doen verrassend serieuze teksten. De boodschap is weliswaar meestal dezelfde: geniet ervan en maak je geen zorgen. Dat was ook het devies in de Orangerie van de Botanique: als het publiek niet vanzelf aan het springen ging, deden de talrijke bandleden op het podium -we telden er 11- het ons wel voor. Al lag de nadruk nog zoveel op de sfeer en het carnavaleske gehalte van dit soort optredens, toch klonken de songs verrassend strak. I’m From Barcelona beschikt immers over enkele getalenteerde muzikanten, en vooral: muzikanten die weten hoe een sfeervol nummer in mekaar moet zitten. Zo kwam het dat ook nieuw werk als opener ‘Get In Line’ en ‘Always Spring’, of oudere klassiekers als ‘Oversleeping’ en ‘This Boy’ moeiteloos een glimlach op ons gezicht wisten te toveren. Het publiek was gemakkelijk te verleiden tot het nakwelen van de talrijke “oeh’s” en “aah’s”, maar toch was het wachten op hét handelsmerk van deze band alvorens het feestje echt kon losbarsten: ballonnen en confetti. I’m From Barcelona is een van de weinige groepen die wat ons betreft schaamteloos carnavalsobjecten door de zaal kan gooien en er nog mee wegkomen ook, al was het maar door hun kinderlijke onschuld. We hebben hen intussen al genoeg aan het werk gezien om te weten dat die allesbehalve gespeeld is.
Zo kwam het dat wij ons probleemloos lieten meeslepen in de sfeer van vrolijke nummers als ‘Mingus’, ‘Barcelona Loves You’ en ‘Treehouse’. Tegelijkertijd meezingen en op rondvliegende ballonnen slaan: daar gaat het leven toch over? Je kan de truc van I’m From Barcelona gemakkelijk noemen, voor ons werkt het beter dan een overdosis Prozac. En neen, origineel zijn ze ook niet bepaald: de songs zijn allesbehalve vernieuwend, en na drie albums heb je ook wel eens de indruk dat ze zichzelf herhalen. Maar in een geval als dit maakt spontaniteit alles goed. Wanneer wij Johan Mårtensson, die letterlijk niets anders te doen heeft dan gekke sprongetjes te maken en af en toe wat backing vocals in de micro te kwelen, samen met de twee achtergrondzangeressen een belachelijk ingestudeerd dansje zien uitvoeren, of wanneer wij frontman Emanuel Lundgren -de man met de meest kenmerkende snor sinds Adolf Hitler en Rudi Völler- een jarig meisje op het podium zien sleuren om haar mee op ‘The Painter’ te laten dansen, dan weten we dat niets aan deze groep fake is. Zij doen niets anders dan plezier maken, maar ze doen het op stevige en authentieke wijze.
Wat ons betreft mogen deze Zweden-met-een-vijs-los nog gerust een tijdje zo doorgaan en ons nog eens zo snel mogelijk komen verblijden met ballonnen, confetti en een lading vol vrolijke muziek. Soms heb je immers niet meer nodig om gelukkig te worden.
Door Filip Van Der Elst voor Indiestyle.be i.s.m. BrusselBlogt.