Zeven zomers had ik al in Brussel doorgebracht, maar het kwam nooit ernstig bij me op om naar het Brussels Summer Festival te gaan. Andere festivals in het land zoals Rock Werchter, Pukkelpop, de Lokerse Feesten of Crammerock kende ik gewoon beter. Het Brussels festival mikt vooral op een francofoon publiek. Tien dagen vond ik te veel van het goede. De namen op de affiche leken nooit een absolute must. Vorig jaar liet ik me voor het eerst verleiden en dit jaar brei ik er een bisnummer aan. Zeven redenen om de 15de editie van het festival ook in jouw agenda te zetten.
(c) Eric Danhier
Muzikale ontdekkingen
De grote internationale kleppers van het moment ontbreken misschien op de affiche, maar het blijft uitkijken naar de concerten van St Germain, Pete Doherty, Fun Lovin’ Criminals en Nada Surf. Balthazar, An Pierlé, Hooverphonic en Lost Frequencies houden de Belgische eer hoog. Maar ook minder bekende groepen kunnen verrassen. Vorig jaar ontdekte ik Benjamin Clementine, een zwarte zanger-pianist uit Londen met charisma, een indringende stem en poëtische songs.
De taalgrens doorbroken
BSF presenteert het beste van België. Over de taalgrens beweegt er ook heel wat. De Franstalige Brusselaar Nicola Testa zong vorig jaar sfeervolle, catchy songs en bracht een theatrale show met een gelukzalige glimlach. Recorders en Vismets kunnen woensdag het hart veroveren van nieuwe fans . Vrijdag pakte Dez Mona de Madeleinezaal al in met een eigenzinnige mix van dansbare nummers en uitgepuurde schoonheid. Zanger Gregory Frateur maakte zijn intrede door blootsvoets de trap af te schrijden, getooid in een rode cape van Walter Van Beirendonck. Zijn intense stem intrigeerde, zijn band met de alomtegenwoordige Tijs Delbeke speelde hecht.
Mooie setting
Een zomerfestival betekent genieten van muziek onder de blote hemel. Bij BSF sta je in hartje Brussel, naast het koninklijk paleis of aan de Albertina, met zicht op de verlichte toren van het stadhuis. Bovendien heb je ook indoorconcerten in La Madeleine, een prachtige concertzaal die aan de AB doet denken, met prima geluid en belichting.
Ongedwongen sfeer
Het is aangenaam vertoeven op en rond het festival. De diversiteit in het publiek is groot. Een EU-ambtenaar in pak kan naast een Congolees meisje met rastakapsel staan. Aan hun smartphone gekluisterde Brusselse vrienden – ongetwijfeld BBF’s – hebben een verschillend kleurtje. De halve liters bier vloeien rijkelijk. Nu en dan ruik je marihuana. De menigte is in vergelijking met andere festivals nog overschouwbaar, zodat je gemakkelijk kunt doordringen tot de voorste rijen en er plaats om te dansen is. Ook als je geen ticket hebt, kun je naast het terrein gerust naar de muziek luisteren, dansen, drinken, eten.
Comfortabel in eigen stad
Het festival vindt plaats naast Brussel Centraal en is dus uitstekend bereikbaar met het openbaar vervoer. Als je in Brussel woont, kun je de fiets nemen en ben je niet te lang onderweg. Een festivaldag begint ’s avonds rond zeven uur en loopt tegen middernacht op zijn laatste benen. Je hoeft er dus niet noodzakelijk vrij voor te nemen op het werk. De kans is groot dat je er Brusselse kennissen tegen het lijf loopt.
Waar voor je geld
Als je in voorverkoop een tiendagenkaart koopt, betaal je een schappelijke 58 euro. Da’s nog geen zes euro per dag. En elke dag heb je een ruime keuze uit concerten. Bovendien heb je met je bandje recht op korting in een aantal musea zoals Bozar en de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten.
Kies je rijk
Kiezen is verliezen, heet het. Ook dit jaar treden er artiesten gelijktijdig op die ik allebei zou willen zien. Balthazar of Fun Lovin’ Criminals? An Pierlé of Lost Frequencies? Jammer, maar het maakt het ook boeiend. Van mijn doordachte keuze voor Dez Mona – intenser en intiemer – in plaats van Hooverphonic had ik geen spijt. Het aantal keuzemogelijkheden blijft uiteindelijk ook beperkt in vergelijking met Pukkelpop, waar je van hot naar her zou kunnen rennen zonder veel gezien te hebben.
