Vier jaar geleden, bij de federale, regionale en Europese verkiezingen, mocht onze blogger opdraven als voorzitter van een stembureau. Hij vond het een verrijkende ervaring, maar is ook wel blij dat hij morgen niet opgeroepen is als voorzitter of bijzitter, maar enkel zijn stem moet uitbrengen.
Je moet er iets voor over hebben om een dag als ‘monsieur le président’ door het leven te gaan. Als voorzitter van het stembureau 63 in Vorst werd ik zondag om 7 uur stipt in het kieslokaal verwacht. De werkdag duurde door de traagheid van de administratieve controles uiteindelijk tot 9 uur ’s avonds. Ter voorbereiding had ik al een infovergadering bijgewoond en de instructies en documenten grondig doorgenomen. Ik vond dat ik mijn snipperdag de dag erna wel verdiend had.
Verkiezingen zijn het feest van de democratie. Elke burger mag naar eer en geweten zijn stem uitbrengen en kiest de volksvertegenwoordigers die de politieke arena betreden en de komende jaren belangrijke maatschappelijke keuzes maken.
Als voorzitter van het stembureau beleefde ik het schouwspel vanop de eerste rij. Ik zag buurtbewoners van allerlei pluimage naar de stembus gaan. Ik mocht zelfs sommige mensen, vooral ouderen en mensen met migratieachtergrond, in het stemhokje begeleiden. Vragen om stemadvies wimpelde ik beleefd af (“je suis neutre”), maar als ze erom vroegen, gaf ik wel toelichting en leidde ik ze door de elektronische stemprocedure. Sommige kiezers hadden alvast een briefje bij zich waarop de naam van hun kandidaat prijkte.
Verkiezingen zijn helaas ook het feest van de bureaucratie. Als voorzitter zat ik op een indrukwekkende berg paperassen en formulieren die ’s avonds ingevuld moesten zijn. Het proces-verbaal moest ik bijvoorbeeld in drievoud opstellen, alsof fotokopieerapparaten niet bestaan. Gelukkig kon ik rekenen op een geëngageerde en competente secretaris, of zeg maar covoorzitter, die heel wat organisatorisch en administratief werk voor haar rekening nam. Als Franstalige kon ze ook gemakkelijk communiceren met de bijzitters en kiezers. Ze was zelfs bereid mee te gaan naar het gemeentehuis van Ukkel, niet wetende dat we daar in een hopeloze wachtrij zouden belanden. Na drie controles en bijna drie uur met onze vingers draaien kregen we groen licht: ons dossier was in orde.
De sfeer in ons stemlokaal was opperbest. Twee bijzitters waren vrijwilligers (eentje liep er eerlijk gezegd wel de kantjes van af door weinig geconcentreerd de namen aan te stippen en veel rookpauzes in te lassen) en de twee door mij aangeduide kandidaten kweten zich voortreffelijk van hun taak. Geklaagd werd er niet. Na verloop van tijd vormden we een geoliede machine. Om de stemming op peil te houden had ik koekjes en chocola meegebracht en vergat ik de watervoorraad niet aan te vullen.
Tweemaal dook er een technisch probleem op, eerst met een stemcomputer, die met de magnetische kaart erin afgevoerd moest worden, daarna met de lichtpen. Even was de spanning te snijden in het stemlokaal toen een bijzitter een man uit het stemhokje haalde die zijn vrouw wilde helpen. De man reageerde woest en de bijzitter verhief ook zijn stem. Ik maande aan tot kalmte, terwijl twee politieagenten poolshoogte kwamen nemen.
Alles bij elkaar was het een verrijkende ervaring om een dagje voorzitter te zijn. Maar het vergde wel veel voorbereiding, geduld en organisatorisch talent. Zonder goede begeleiding was het mij als debutant niet gelukt. Ik hoop nu vooral dat nieuwe verkiezingen een tijdje uitblijven. Mijnheer de president slaapt zacht.
