Blogger Willemjan Vandenplas heeft een boek geschreven. In ‘Dagboek van een wereldburger’ blikt hij terug op zijn ervaringen als fotograaf en journalist in drie continenten. In 300 pagina’s wordt de lezer meegenomen op een wereldreis met onder meer haltes in Argentinië, Guatemala, Libanon, Haïti, Gabon, Brazilië, Jordanië en Congo. BrusselBlogt had een gesprek met de geëngageerde schrijver.
Waarom wilde je je belevenissen vastleggen in een boek?
Dat is een logisch gevolg van een schrijf- en denkproces dat zich afspeelde sinds mijn jonge volwassenheid. Ik heb een passie om zaken te documenteren. Ik was als kind al een grote verzamelaar en kan nog steeds moeilijk loslaten. Ik ga bijvoorbeeld nog jaarlijks met mijn moeder op vakantie.
Een boek is ook een manier om te zeggen “hier ben ik”. Ik ben een mens die veel alleen is, veel tijd heeft om na te denken en zich vaak afvraagt wie hij onderweg kwijtgeraakt is en wie nog terugkomt. Langs deze weg zoek ik contact met de mensen rondom mij en wil ik mijn sociaal weefsel testen, voeden en versterken.
Hoe heb je de smaak van het reizen te pakken gekregen en hoe ben je een wereldburger geworden?
Reizen zit in de genen. Aan moederskant werd er sinds de democratisering van het reizen na de Tweede Wereldoorlog veel gereisd.
Ik herinner mij ook nog goed dat als ik als kind bij een bevriend kinderloos koppel van mijn ouders Kerstmis ging vieren. Hun huis stond vol met decoratie die ze hadden meegenomen uit hun verre reizen. Ze reisden met een 2pk’tje of een geitje verschillende keren van Brussel naar India. Ze waren op zoek naar het eeuwige leven en brachten methoden terug om dat te bereiken zoals de macrobiotiek en yoga. Dat in de jaren zestig, toen Brussel nog met heel andere zaken bezig was dan lifestyle.
Het was dus niet mijn eigen keuze om wereldreiziger te worden. Ik pleit onschuldig! Voor wereldburgerschap heb ik wel zelf gekozen. In elk land waar ik naartoe ga, neem ik een maatschappelijke rol op mij.
Welk buitenlands verblijf heeft jou het meest getekend?
Ik blijf een Argentino. Dat is het eerste land waar ik op eigen houtje naartoe ging als uitwisselingsstudent. Het land heeft me nooit losgelaten, ook al ben ik sindsdien nooit teruggekeerd. Ik ben nog altijd een fervente supporter van La Albiceleste tijdens het WK voetbal. Mijn lievelingsploeg is Rosario Central. Natuurlijk is sport maar een hobby. Mijn cancha of speelterrein is nog altijd de Argentijnse literatuur. Ik kwam enkele maanden geleden tot de constatatie dat ik het merendeel van de top 50 van Argentijnse boeken heb gelezen.
Toch romantiseer ik Argentinië zeker niet. Met mijn vrienden van weleer spreek ik over de huidige of liever permanente economische malaise in hun land. Ze maakten destijds deel uit van een verloren generatie die opgroeide na de crisis van 2001. Het contact met hen heeft mij op jonge leeftijd duidelijk gemaakt dat je moet inzetten op verschillende talenten omdat er altijd onverwachte tegenslag kan komen.
Wat is het verhaal achter de foto op het boekomslag?
Ik was in Oeganda met Frieda De Lannoy, een oud-leerkracht van het Mabo in Brussel. Zij heeft daar met haar vzw Okwagaanana projecten op het platteland rond onderwijs, vrouwenrechten en landbouw. Ik was mee als fotograaf van dienst. Tijdens een van de bezoeken van een school maakte ik deze foto van een zaal vol kindjes met de leraar muziek op de voorgrond.
Voor mij staat het voor mijn leuze: ‘an artist needs an audience’. Als ze mij dus vragen waarom ik het blijf doen, wel opdat er ooit eens eens ‘trickle down’ zou plaatsvinden tot bij deze kinderen of toch op een vergeten plaats in de wereld. Uiteindelijk, hoe je het ook draait of keert, zij zijn mijn doelpubliek. De reden dat ik niet in hun taal schrijf, of zing in dit geval, is louter vanwege verplichte pro forma-vereisten.
Welke reizen staan er nog op je verlanglijstje?
Mijn wereld is nog maar half rond. Mijn boek neemt de lezer niet mee rond de wereld, maar rond de helft van de wereld.
De bedoeling is dat ik nu naar Azië reis om mijn wereld rond te maken. Rusland staat hoog op het lijstje. Ik ben nu al enkele jaren Russisch aan het leren. Ik zie mij zeker eens enkele maanden in Sint-Petersburg wonen en daarna Siberië doortrekken. Maar ik wil in de eerste plaats de cultuur omarmen. Het is mij niet te doen om sightseeing. Ik kan al genieten van een mooi boek in mijn zetel. Goed mogelijk dat je mij binnenkort betrapt in een Brussels cafeetje, terwijl ik Poesjkin aan het lezen ben.
En dan is er nog China, zo’n beetje mijn levenswerk. Misschien moet ik bij professor Jonathan Holslag solliciteren (lacht).
Je kunt een exemplaar van het boek ‘Dagboek van een wereldburger’, verschenen bij Bitbook, bestellen op de website van Willemjan Vandenplas.