“Brussel WTC 3 Raad van Beroep” las ik met enige tegenzin in de digitale beul van het werkleven, de Outlook-agenda. Dat betekent sporen naar de hoofdstad; de stad die ons land heeft gesticht, met doofheid nog wel.
In haar voorgeborchte zag ik flarden van het Atomium, de Japanse toren, de stekels van de kerk in Laken en vervallen achterkanten van huizen. Eindelijk kwam het perron van Brussel Noord in zicht. Een roltrap verder belandde ik in een lange schacht die de stad verbindt met het station. Het is een mythische tussenwereld waar het leven enkel passeert. En daar tussen al die lelijke nuttigheid lag een dakloze op een altaar, geflankeerd door een fel buitenlicht. Al slapend koesterde hij een devote stilte die niemand hoorde.
Eenmaal buiten zocht ik mijn weg tussen staal, glas en beton dat onvermoeid naar de hemel stuwt. Een maritiem monster met een dreigende grijparm bracht me tot stilstand. Het achterliggende water gaf de grens aan. Mijn vlucht werd abrupt gestopt. Het was tijd voor koffie op de kaai. Ik staarde naar de rede en fantaseerde over zwoegende dokwerkers met koffiebalen, natiekarren en alles wat erbij hoort.
Na een tweede koffie keerde ik terug naar de urbane wildernis. Ik zocht naarstig naar mijn ambtelijke toren die vervuld is van reglementen en artikels. Daar moest ik zijn. Daar moest ik werken. Daar moest ik ambtenaar zijn.
Wanneer mijn dagtaak zijn kracht verloren had, schuifel ik traag terug richting station. In de schacht zag ik nog een laatste keer mijn immer slapende vriend, de hoeder van de stilte. Merci quartier du Nord! Je t’aime.
