Geboren in het Waasland, naar school gegaan in Antwerpen, naar de unief in Antwerpen en vervolgens in Leuven, blijven plakken in Leuven, 12 jobkes en 13 ongelukken, hoe gaat dat als je jong bent. Uiteindelijk toch een vastere stek gevonden bij het grootkapitaal, uiteraard gevestigd in de trotse hoofdstad van de Europese Unie, de Benelux, Belgie en zelfs Vlaanderen (alhoewel, waar is hier dat Vlaamse grondgebied gebleven?). Dat betekende elke dag 25 minuten sporen heen, en ’s avonds weer 25 minuten terug. Drie jaar later werden die 25 minuten 30 minuten, nog later zelfs 35 minuten (werken aan de hogesnelheidslijn naar Duitsland, dank u meneer Schouppe). En de stad Brussel was zo grauw, zo koud, zo onsympathiek.
Tot een toevallige ontmoeting daar verandering in bracht; Brussel heeft een andere kant, waar ambtenaren en dagloners niet komen. En da’s wel een leuke kant. En je wint een uur (of meer) door gewoon in Brussel te blijven. En nu, midden in de grote stad, is er minder stress dan in het wat groot uitgevallen dorp Leuven.
Onlangs kwam ik treingewijs vanuit Antwerpen de stad weer binnen, en viel mijn oog op een groot reclamepaneel op de plek waar de rosse Aarschotstraat begint : reclame voor P-Magazine’s badpakkenspecial, met als opschrift “U komt hier wel erg vaak voorbij”. Vroeger ja, vroeger. Iemand moet dringend een foto nemen van dat reclamepaneel.
