Vandaag de metro genomen. Een dagje vakantie en teveel (kerst)volk in de stad. Alhoewel de auto regeert, is op zo’n dag de metro een stuk makkelijker.
Als ik me niet vergis telt Brussel zowat één miljoen inwoners. Voeg daar nog een paar honderd duizend pendelaars aan toe en je komt uit bij héél veel volk. Lekker anoniem, denk je dan. Met een beetje geluk kom je niemand tegen en ga je op in de grootstad. En toch kom je vaak gekende gezichten tegen. Mensen die je niet kent, maar die op één of andere manier toch opvallen. Door hun gezicht, hun gedrag, hun houding,… Mensen die je van toeten noch blazen kent, maar toch herkent.
Eén van die bekende gezichten zat vandaag bij me in de metro. Ik zou bij god niet weten waar ze woont, maar ik ken haar. Ik kom ze af en toe wel eens tegen. Op de meest diverse plaatsen in Brussel. En steeds ben ik gefacscineerd door haar haartooi. Haar chignon. Ik ken haar naam niet, ik weet niet wie ze is, ik weet niet wat het leven haar biedt. Maar ze is er en soms kom ik haar tegen.
En zo zijn er nog van die bekende gezichten. Mensen die je tegenkomt. Die je tegelijk kent en niet kent.
Ik ben geen wiskundige knobbel, maar dan vraag ik me af. Hoe groot is in een stad als Brussel de kans dat je tweemaal dezelfde persoon tegen kom ? Als ik de anonieme dame met haar chignon al zo goed ken, hoe vaak kom ik die tienduizenden anderen dan tegen …. Are you watching me, watching you ?
(via detender.wordpress.com)
