Categorieën
Gast-serie

Het leven zoals het is: De Marollen

Marollen Augustus
Eén zendt dit najaar alweer een reeks reality-tv uit, dit keer met de Brusselse Marollenwijk als onderwerp van vermaak. Het leven van een dozijn inwoners wordt er maandenlang gevolgd en gefilmd. De getuigen variëren van een excentrieke kunstenaar tot een gewiekste antiquair, van een ooit succesvolle maar nu straatarme directeur tot een rasechte 89-jarige Marollienne.

Bevestigt deze keuze van mensen het collectieve beeld van de inwoners en de wijk? Deels wel, de antiekhandelaar en clochard zijn stereotypen, maar langs de andere kant toont de jonge kunstenaar dat de oude, volkse buurt ook hippe vogels aantrekt. Dit is ongetwijfeld een gevolg van de verzaveling: een meer welgesteld publiek, trendy restaurants en dure meubelzaken hebben hun plaats gevonden tussen de huizen van barmhartigheid, de sociale woonblokken en de bruine cafés. Huurprijzen worden de hoogte ingejaagd en huizen ondergaan renovaties. Een bedelaar maakte in de vierde aflevering terecht de opmerking “qu’ il y avait quand-même des snobs dans le quartier�. Recent onderzoek door sociologen van de Leuvense universiteit toonde aan dat ook steeds meer Vlamingen de wijk weten te vinden. Deurbellen worden gesierd door Vlaamse namen, meestal hoger opgeleide paren of singles. Een nieuwe tendens in een wijk die getekend is door een achterstand aan wooncomfort, een hoge werkloosheidsgraad en een lage scholing.

Dit wordt jammer genoeg niet zozeer beklemtoond in de reeks. In de steegjes rond het Vossenplein is er nog altijd veel ellende, maar wij krijgen het beeld van de goedgemutste zanger Jojo die zingend aan de toog hangt, en iedereen doet vrolijk mee. Het is goed dat er nog enig gevoel van samenhorigheid en samen plezier maken is in de wijk, maar het verbergt de andere kantjes. De vraag is of kijkers die na een week of twee afhaken, wel het echte leven zoals het is te zien gekregen hebben. Want het gaat er overigens allemaal vlotjes aan toe, ook voor de clochard Philippe uit de serie. Omdat hij een vaste verblijfplaats heeft, komt hij (na een controlerend bezoekje van een overste) in aanmerking voor een nieuwe identiteitskaart. In de volgende aflevering al, zien we hem met de pas in de hand glunderend vertellen dat zijn nieuwe leven is begonnen. Leuk voor hem, maar als je deze situatie vergelijkt met die van andere zwervers, vormt hij wel een minderheid. De Marollen zijn voor vele daklozen nog altijd een verzamelplaats, een plek waar ze terechtkunnen bij de zusters voor een kop koffie met een boterham of een warm bed bij Poverello. Onder andere hierdoor kreeg de wijk haar eigen mentaliteit, gedragscode en problemen. De houding van sommige mensen die we te zien krijgen in de serie, is echter vaak tegenstrijdig met de realiteit. Kunstenaar Vincent toont zich zeer meelevend met de zwervers: hij is sympathiek, spreekt hen aan, trakteert hen een drankje, … Dingen die je, wanneer je rondloopt in de Marollen, niet zo vaak tegenkomt. Bovendien zijn de dag van vandaag bedelaars niet enkel meer de vierde wereld-Marolliens, maar ook allochtone mannen en vrouwen met baby’s. Beelden die je in de rest van ons land ook ziet en die dus niet meer zo typerend zijn voor het straatbeeld in de Marollen.

Algemeen beschouwd brengt de serie wel een kleurrijk en levendig beeld over Brussels oudste volkswijk, door de verscheidene portretten over z’n bewoners, maar met een gebrek aan een vleugje historische achtergrond en wat diepgaandere nuances. De positieve kijk op het leven en de situatie van de inwoners overheerst, maar eerlijk is eerlijk… de échte Marolliens houden van het leven, ook al is dit niet altijd zo rooskleurig.

In naam van het Marollengroepje: Lambrecht Nico, Libens Annelies, Neukermans Sofie, Siroyt Kim, Sturbois Christophe, Truyens Rob en Van der Heyden Dorien.

Share