De Stalingradlaan. Deze laan verbindt het Zuidstation en het centrum van Brussel. Voor vele bezoekers van Brussel is dit dus de eerste grote laan die ze betreden. Sinds maanden zijn aannemers bezig om deze laan op te lappen. Een meer grootstedelijke allure te geven aan deze laan. Maar wat blijkt? Het is een ware klucht.
Het lijkt wel of die aannemers opzettelijk minderwaardig werk afleveren, dan zijn ze namelijk zeker dat ze binnen enkele jaren terug werkzekerheid hebben en een vette faktuur kunnen aanrekenen.
Maandenlang hebben ze de laan geplaveid met kleine blauwe stenen. Zou best mooi kunnen zijn. Maar dan moeten ze wel netjes aangelegd zijn, en niet zo slordig en oneffen zoals ze er nu bij liggen. De laan is nog niet af, de bomen worden nu pas aangeplant, maar de laan ligt er nu al bij alsof ze er al tientallen jaren is. Na een regenbui zijn de plassen niet te tellen en sommige stenen liggen al los of steken al boven het voetpad uit. Het klutswerk barst gewoon uit zijn voegen!
Bijna elke dag loop ik deze laan af wanneer ik me naar het centrum begeef. Telkens weer bedenk ik waar die ministers die klutsers van aannemers gaan halen, en dat ze die ook nog betalen met onze gewestbelasting (174€ per jaar gepestbelasting!).
Soms verlang ik zelfs naar die grote blauwe stenen die er vroeger lagen. Ok, ze lagen er niet al te mooi meer bij. Maar dan kon ik me tenminste troosten met het feit dat op deze stenen ooit de gestoorde Verlaine de jonge Rimbaud achterna liep om hem neer te schieten.
Misschien is het romantisch gezever (waarschijnlijk waren het deze blauwe stenen niet), maar hoe de Stalingradlaan er nu al bijligt, is ze al geschiedenis voordat ze af is.
Teuk Henri
