Na een snelle avondhap in La Patty-Pâtes verliep de avond niet echt zoals eerder gepland. Vooreerst, het was geen snelle hap. En nadien noopte de sneeuw me tot het uitproberen van een nog niet zo bekende dienst van de MIVB: met de fiets in de metro.
Niet dat de keuken in La Patty-Pâtes (Ernest Solvaystraat 10, vlakbij Sint Bonifaciusplein) zo traag functioneert, integendeel! In een recordtijd stonden de twee borden rode pasta heerlijk dampend voor ons. Het is de atmosfeer die uitnodigt tot rustig tafelen. Een gemengd geroezemoes, zowel qua taal als qua onderwerpen. Net naast ons zat een leerkracht Frans indruk te maken op één van zijn studentes, een tafeltje verder was een Deens koppel bezig aan het volgende relatiestadium: samen zomerdromen en vakantieplannen maken. Een groepje hippe vrienden kwam rond 22.30 nog binnengestormd (letterlijk zelfs, ze slaagden erin om een lampenkap van de muur te slagen) voor een snelle (?) avondhap en heel wat bijkletsen. En natuurlijk ontbraken de eenzame vijftiger, druk lezend in zijn exemplaar van Le Monde, en een pijprokend eerder cultureel type niet. Alleen jammer dat deze gezellige zaal achteraan voor rokers is en dat je het als niet roker moet doen met de eerder kille en kleine plaats vooraan het restaurant. Ach, op zo’n momenten kan het mij eigenlijk toch niet schelen. Dertig euro en twee uur later (voor twee personen, met fles water en karaf wijn beslist geen gekke prijs) stonden we weer op straat.
Afin, in de sneeuw is beter gezegd. Ongelofelijk om te zien hoe snel die pakken romantiek te voorschijn kunnen tuimelen, en voor mij helemaal onverwacht. Nu, als overtuigd fietser en optimist bleef ik in het maakbaarheid van situatie geloven, totdat ik mijn fiets zag. Of beter, niet meer zag. Eerst nog een sneeuwoorlogje met toevallige passanten uitgevochten, en dan toch maar mijn tweewieler beklommen. Nog voor ik de Troonlaan bereikt had, was ik al ontmoedigd, zeker omdat Jette mijn verre bestemming was. En plots doemt daar die uitnodigende witte M op een blauwe achtergrond op. Hmmm, mochten fietsen niet mee op de metro? Het hoe en waarom kende ik niet meer, maar ik heb de gok toch gewaagd. Ietwat geklungeld om met de fiets tot op het perron te geraken, die glijrandjes aan de rand van een trap zien er handiger uit dan ze zijn, maar eenmaal de metro toekomt is het overwinningsgevoel groot. Kleine hint nog: ga vooraan het perron staan – daar stopt immers het fietsrijtuig, net achter de bestuurderscabine – dan moet je niet hollen zoals ik. Tien minuutjes later naar boven met de roltrap in Simonis. Best wel te doen. En die laatste twee kilometer sneeuwtrappen? Een waar genoegen. Vooral omdat ik in de laatste beklimming een dertigtal auto’s wist voorbij te steken. Terwijl zij nog stonden weg te slippen in het ijs, glipte ik reeds in een warm bed. Aaah, Brussel, een verrassende stad, elke keer opnieuw!
