Schaarbeek . Als nageslacht uit een incestueuze verhouding, strompelden de seizoenen voorbij. ’s Winter hing slijmerige hitte vochtig om je vel. En grijze, smeltende sneeuw dwarrelde uit een ziekelijk blauwe lucht ’s zomers.
Wat Vangelwe in het holst van de nacht uit zijn koortserige slaap had gehaald? De walmen stank van kadavers in ontbinding die hem vanuit de reten van zijn tochtig toevluchtsoord toewoeien? Het gekletter van zweterige regendruppels op achtergelaten autowrakken? Alsof het er ook maar iets toe deed… . Aan het aanhoudend nachtelijk gehuil van politie- en ziekenwagens , het aanzwellend gebulder van overvliegende straalmotoren, het gedrein en gedreun van getunede auto’s was hij na al die jaren en dankzij enige soelaas biedende medicatie vrij resistent geworden. Toen een paar tellen later een ijselijke gil opsteeg uit de duistere steeg onder zijn kamer, verraadde enkel de glimlach -die bij Vangelwe eerder op een kramp leek- dat hij zich de verschrikkingen daar beneden vlekkeloos voor de geest kon halen. Weer een helleganger minder…
Hij sloeg het geelgrauwe laken van zich af . Even zag hij een korte, heldere flits in het wazig gedeelte van zijn gezichtsveld. Hij graaide het roestige knipmes onder zijn hoofdkussen en stak dat met een korte maar venijnige beweging in de donkere schim die over hem heen viel. Hij voelde nauwelijks weerstand toen het scherpe lemmet in het vlees drong. Het warme bloed gulpte over zijn hand. Een gutturale vloek , gegorgel,…. De onbekende zeeg neer en trok de hand van Vangelwe die nog om het vest geklemd zat, mee . Gejank dat ophield… Haperende ademhaling die -tenslotte – stokte…
Een kluifje naar de hand van Bruxelles Propreté, al zou hem dat wat euro’s kosten, wist Vangelwe. Zuchtend sleurde hij het levensloze lijf van de onbekende naar het venster en duwde hem eruit : een doffe bons en licht gekraak van botten,wervels…
Vangelwe geeuwde en de zurige lucht van Schaarbeek drong zijn longen binnen. Zijn ingewanden bedankten hem met een cocktail van kokhalzen en hoesten. De mogelijkheid de slaap nog te vatten was al even ver weg als de mogelijkheid een rechtschapen ziel in de hel die Schaarbeek heet te vinden. Vangelwe grijnsde verkrampt om zijn pseudo-literaire inval. Hij besloot dat een onfrisse wandeling in deze al even onfrisse buurt, te verkiezen was boven het zenuwslopend wachten op het grijze ochtendlicht in de allesbehalve veilige beslotenheid van dit bekrompen appartement. Hij sloeg een jas die zelfs in betere tijden al weinig warmte had geboden om zijn schouders, stak zijn hand in zijn jaszak en voelde iets als rust over zich neerdalen toen hij zijn vingers in de daartoe bestemde openingen van de boksring liet glijden…. Nu zijn we er drie waard, dacht hij grijnzend, gewaarschuwd en gewapend.
De schooier die op de drempel zijn roes uitsliep, gromde kwaadaardig toen Vangelwe hem aanporde om plaats te maken. Vangelwe vloekte en aarzelde even. Nam een beslissing en zette moeizaam de eerste stappen richting Noordstation . Hij liet het Josaphatpark links liggen : ongedierte al dan niet van een menselijke soort, zwaaide daar ’s nachts onbarmhartig de plak. Het lot uitdagen was voor Vangelwe in dit oord dagelijkse kost, maar dat betekende niet dat je het ook nog eens het bloed onder zijn nagels vandaan diende te treiteren. Nee, richting Noordstation leek hem uitdaging genoeg : Vlekho waar het addergebroed misdadige leepheid wordt aangekweekt; Sint Lucas, waar would-be artiesten parasiteren op andere leeggangers, en de Rue d’Aerschot die elke beschrijving tart.
Schaarbeek, de hel, de schurftige,… (“men gaf haar duizend namen”)
Een treurig lied neuriend ging Vangelwe op zoek naar een paar tellen vluchtige vertroosting….
Com’io divenni allor gelato e fioco,
nol dimandar, lettor, ch’i’ non lo scrivo,
però ch’ogne parlar sarebbe poco.
PS Voor zij die beter weten: de ware aard van Schaarbeek is -blijkbaar- nog steeds een goed bewaard geheim… 😉
