Deze morgen om kwart voor acht stonden wij voor het nieuw ogende gebouw van Coditel. We waren de eerste. De deuren zouden pas open gaan om acht uur dertig. Ik begon al te vrezen dat we iets overdreven hadden in onze voorzienigheid, maar nee hoor, nog geen vijf minuten later stond daar al een tweede klant. En tegen de tijd dat de deuren opengingen stond er al een groepje van zo’n zeven man.
De deur ging vijf minuten te laat open en pisnijdig als ik nu eenmaal ben op het bedrijf, hield ik me alvast klaar om daar gezien de omstandigheden iets van te zeggen. Maar toen ik zag wie de deur opendeed, bedacht ik me snel.
Een zowel in omvang als lengte reusachtige kerel deed waarvoor hij in dienst was genomen. Zijn zwarte T-shirt maakte het plaatje compleet. Hij vatte plaats in het deurgat en versperde met zijn stevige bouw meteen de volledige doorgang.
Vervolgens bekeek hij me alsof ik net een aanval had gepland op de Coditel lokalen.
Toen ik zei dat het om een modemuitwisseling ging kreeg ik een ticket en amper iets inschikkelijker hief hij zijn arm op, zodat ik door kon naar het wachtsalon. Alsof ik ’s morgens om 8u30 niets beter te doen zou hebben, dan mij zonder reden bij Coditel te gaan aanmelden.
Het is natuurlijk niets bijzonders dat veiligheidspersoneel in dienst wordt genomen op plaatsen waar veel volk bijeenkomt. In grootwarenhuizen of grote kledingzaken staat altijd wel ergens een bewaker discreet opgesteld. Maar deze lui hebben voornamelijk het tegengaan van diefstal of uit elkaar halen van slaags geraakte klanten als taak. Hier ging het echter om een echte buitenwipper van proporties, die als dusdanig optrad. Geheel iets anders dus dan een lichtgewicht in uniform.
Bovendien is het bij mijn weten een unicum dat een bedrijf het zodanig verpest heeft bij zijn klanten, dat het buitenwippers moet inhuren om zich te beschermen. In ieder geval miste hun beleid op mij zijn uitwerking niet. Ik hield me voor zeer zakelijk te blijven en me over niets te beklagen, omdat ik vreesde dat ik er anders gewoon uitgezet zou worden.
Een nota aan de muur is kenmerkend voor wat er mis is met het bedrijf: “Wij aanvaarden enkel betalingen met bancontact. Betalingen in cash of andere betaalkaarten worden niet aanvaard.�
-“En wat met de mensen, die geen bancontact kaart hebben�, dacht ik.
-“Wel�, antwoordde een denkbeeldig persoontje dat het nodig achtte Coditel te vertegenwoordigen, “die hebben dan pech. Die krijgen dan geen Internet. Kan ons dat nou een moer schelen. Wij rammen onze methoden er toch wel door, desnoods door fysisch machtsvertoon. Veel mogelijkheden heb je toch niet.�
Aangezien het personeel van Coditel ondertussen praat met de logica, het geduld en de zin voor nuance van politiepersoneel dat te lang in dienst is geweest, nam ik mijn toevlucht tot een interne dialoog om aan mijn frustraties een uitlaatklep te kunnen geven.
Enfin, de modem werkt. Hij is aangesloten en blijkt al meteen zeer nuttig te zijn om deze post de wijde Brusselse wereld in te sturen.
