En haal verdomme die zelfvoldane grijns van je smoel! Goh, ‘k moet even wat frustraties kwijt! Twee keer op twee dagen tijd heeft die man het dus klaargespeeld om mij in mijn mobiliteit te verstoren. Aargglll.
Gisteren had ik afgesproken aan Heizel, om dan verder te carpoolen naar Antwerpen. Lekker milieubewust en gezellig. Nu, ik was helemaal vergeten (hoe kon ik dat nou doen!) dat God die avond zelve zou concerteren in het Koning Boudewijnstadium. En ik heb het geweten. Vooreerst werd ik vergast op het sardientjesgevoel in de metro. Nu, het grote aantal knappe vrouwen maakte al veel goed natuurlijk (hoe krijgt die man het trouwens voor elkaar ze allemaal aan te trekken, en ze nog te laten betalen ook). In Simonis moesten we allemaal uit de metrostellen, waarna de ondergrondse worm leeg verder reed. Enkele minuten later reed de volgende het station binnen, en zowat de helft, waaronder ikzelf, van het perronpubliek kon zich daar nog bijproppen. Het volgende station was het weer van hetzelfde: iedereen aub uit de metro. Uiteindelijk toch nog in Heizel geraakt – met een half uur vertraging – alwaar een MIVB beambte me uitlegde dat het niet aan overbelasting maar de warmte lag. De bovenleiding zou te zwaar doorhangen op bepaalde plaatsen. Bovenleiding bij metro? Ik weet het nog zo niet…
Deze avond vertoefde ik met een vriend in een leuke pizzeria in Laken. Als we terug wandelen naar zijn leuke loft, weerklinkt van alle kanten (ongelofelijk hoe klanken kunnen weerkaatsen en vervormen tegen de gevels – de ingenieur in mij ontwaarde zelfs mooie voorbeelden van constructieve en destructieve interferentie) “Hej DJ�en nog een handvol andere hits. Op die moment bedenk ik me dat het toch wel leuk is, in Brussel te wonen. Tot de terugtocht eraan kwam. Ik was erheen gefietst, maar opteerde nu voor de metro (zeker die laatste Grappa van het huis heeft me wat bedwelmd). Rustig naar Pannenhuis dus, en na twee minuutjes komt die grijs-oranje bak (eigenlijk zijn de metro’s dus de voorlopers van de nieuwe huisstijl van de MIVB) eraan gesjeesd. Proppensvol. Het concert was dus blijkbaar net gedaan. Vergeet het dus maar Nico, die metro. Met An Pierlé in de oortjes ben ik dan maar teruggefietst.
Soms durf ik dan, lekker egoïstisch, denken: Brussel is een leuke stad, maar moeten die mega-evenementen nu echt? Bruist Brussel al niet genoeg zonder die duizenden bezoekers en toeristen die mijn mobiliteit storen.
Naschrift 1: Het evenement werd piekfijn ondersteund door de MIVB. Afhankelijk van de kleur van je ticket moest je dus aan één van de drie stations afstappen. Netjes drietalig afgeroepen in de stations én metrotoestellen. Een dikke pluim voor iets dat heel wat onzekere eendagsbrusselaars het leven gemakkelijker heeft gemaakt. En hen met een beter beeld van onze schitterde hoofdstad achterlaat.
Naschrift 2: Naar ’t schijnt was ’t ook ongelofelijk goed.
