Vorige nacht was ik wel erg vroeg thuis voor een avondje stappen, maar ik had dan ook burgerlijke plichten te vervullen. Ik was één van de verkorenen in onze gemeente om even (8 en een half uur!) te gaan zitten. En ik kon het dus echt niet maken om om 4 uur thuis te komen, en mij dan om 7u15 te gaan presenteren. Ik had het al lastig genoeg deze morgen om na 4 uur slaap de wekker niet gewoon af te kloppen en door te gaan met waar ik goed in ben op een zondagmorgen: slapen!
Aangezien de vereiste was dat ik stipt om 7u15 mij ging voorstellen aan de voorzitter, heb ik echt wel gemikt om noch vroeger, noch later te komen. En had het huisnummer waar ik mij moest aanmelden aangeduid geweest langs de straatkant, ik had geen 5 minuten te laat geweest. Ik vreesde al de wraak van de voorzitter die mij een veeg uit de pan zou geven en meteen zou aanstellen als effectief bijzitter, maar dat bleek mee te vallen. De voorzitter was de taal van Vondel onmachtig en had het erg moeilijk om te verstaan waarvoor ik mij nu eigenlijk excusserde (Misschien dacht ie wel dat ik mij excuseerde omdat ik Nederlands sprak…). Ik bleek uiteindelijk niet de laatste te zijn, integendeel, ik heb nog mensen zich zien aanmelden rond 7u45. Ik hoop echt dat de voorzitters die mennekes als afwezig noteren! Onverdraagzaam zegt U? Ja ik had het er moeilijk mee…
Dit was mijn tweede oproeping als bijzitter en de manier waarop de effectieve bijzitters werden aangeduid verhouden zich als dag en nacht. Vorige keer had de voorzitter een resem kaarten met daarin evenveel rode kaarten als er bijzitters nodig waren. Volledige willekeur. Niet zo deze morgen. De voorzitter besliste om twee vrouwen en twee mannen aan te duiden. Hoewel de lelijke snoeperd het niet zo durfde te verwoorden, koos hij er de twee knapste vrouwen uit, gevolgd door de twee lelijkste mannen. Wat hij daarmee hoopte te bereiken heb ik hem niet durven vragen, enerzijds omdat we niet dezelfde taal spraken, maar ook omdat ik hem niet echt tegen de schenen wou trappen.
Was het nu omdat ik de knapste van alle heren daar was, of omdat de voorzitter zich in de intellectuele onmogelijkheid bevond om met mij te communiceren (wegens slaapgebrek waren mijn intellectuele capaciteiten ook danig gedaald…), het resultaat was volgend gesprek.
Voorzitter: “U kunt… euhm … euhm”
Ik: “Gaan?”
Voorzitter: “Ja!”
Ik: “Hartelijk dank en een fijne dag gewenst”
