Na het ter ziele gaan van 16 Horsepower (iedereen fronste de wenkbrauwen bij het lezen van de officiële mededeling: “politieke en spirituele meningsverschillen”), richtte zanger/songwriter David Eugene Edwards zich volledig op wat aanvankelijk een solo zij-project was: Woven Hand. Het was deze Woven Hand die donderdagavond zijn opwachting maakte op het podium van den Ancienne Belgique.
Nu, Edwards is een uiterst gelovig man. Als zoon van een rondtrekkend predikant in de States, bracht hij veel tijd door in kerken en tussen bijbelse literatuur. Dit heeft zijn sporen nagelaten, en daar waar deze invloed in de 16HP omgeving nog enigszins werd getemperd door de aanwezigheid van enkele meer down to earth gerichte individuen, laat hij zijn passie voor the lord bij Woven Hand helemaal de vrije loop. Dit resulteerde tot op heden in een viertal cd’s (of zes, als je er de enkel via postorder te verkrijgen Wim Vandekeybus soundtracks bij telt), waarop ’s mans spiritueel geïnspireerde teksten ook muzikaal werden vertaald in soms vrij etherische gitaar- en basklanken. Dit laatste maakte deze platen wat mij betreft een pak minder verteerbaar dan die van 16HP, maar ook al gaat de inhoud van de boodschap zo goed als helemaal aan mij voorbij, toch dwingt Edwards’ begeestering bewondering en respect af.
Op een podium wordt die begeestering pas helemaal indrukwekkend – ook reeds bij 16 Horsepower, maar zeker met Woven Hand, jaagt de heilige overtuiging en gedrevenheid van Edwards haast angst aan. Je ziet hem bij momenten haast opstijgen naar een ander, meer verheven bewustzijnsniveau. Hoe hij erin slaagt in die gemoedstoestand met zijn hoofd bij zijn teksten en gitaar- en mandolinepartijen te blijven, is mij een raadsel.
Edwards verklankt zijn gemoedstoestand met een indrukwekkend stemgeluid, dat – terecht – steeds vergeleken wordt met dat van wijlen Jeffrey Lee Pierce (The Gun Club), en met gitaarklanken die behekst lijken: veel slide, veel (gecontroleerde) feedback. Af en toe neemt hij de mandoline ter hand, en legt hij meteen een belangrijke muzikale voedingsbron voor zijn muziek bloot: de southern mountain music (zo noemen specialisten dat) uit de Appalachen, een muzikale traditie waar R.E.M. in zijn beginjaren ook rijkelijk uit putte. Deze muziek past wonderwel bij zijn teksten die bol staan van heaven and the lord en cottonmouth slangen.
Edwards liet zich vanavond begeleiden door gitarist Peter Van Laerhoven en de van 16HP bekende bassist Pascal Humbert (zodat feitelijk twee derde van 16HP op het podium stond), en een drummer die Edwards verzuimde voor te stellen, en waarvan we gokken dat het om vaste kompaan Ordy Garrison ging. Dit trio ondersteunde Edwards gepast sober als het moest, behoorlijk stevig als het kon, waardoor het concert het niveau van de cd’s ruimschoots oversteeg. Er werd vooral geput uit de twee recentste cd’s Consider the Birds en Mosaic.
Dat Edwards uiteindelijk ook een mens van vlees en bloed is, bewees hij door op een bepaald ogenblik zich glimlachend af te vragen ‘what is wrong with all you people’ – bleek dat overal elders ter wereld er gemiddeld zo’n 50 mensen opdagen op een Woven Hand-concert, alleen in België speelt hij voor (zo goed als) uitverkochte zalen. Ook tijdens de bisnummers, toen het publiek smeekte om verschillende 16HP songs, glimlachte hij breed om doodleuk op te merken ‘I don’t know any of these songs’. Om dan toch een uitgesponnen solo versie van 16HP’s Black Soul Choir neer te zetten.
Indrukwekkende performance, dit. Edwards voelt zich met Woven Hand duidelijk meer in zijn element dan met 16 Horsepower, en dat maakt de soms iets minder toegankelijke songs toch aardig genietbaar.
