Eagles of Death Metal. Dat is frontman Jesse Hughes en begeleiders. Werd hij op debuutplaat Peace Love Death Metal nog op pad geholpen door Josh Homme (Queens of the Stone Age) en onze eigenste Tim Vanhamel (Millionaire), na opvolger Death by Sexy verzamelde Hughes een eigen schare muzikanten, en getuige het concert vanavond in de AB is dit gezelschap goed op weg een blijvende naam in de rockgeschiedenis te verwerven.
Maar eerst moesten we nog voorbij voorprogramma The Spores, een groep uit Los Angeles rond bassiste Molly McGuire (Frank Black, Queens of the Stone Age alweer), die de twee cultfenomenen avant garde rock-concert en poppenkast met elkaar trachtte te verzoenen. Even leuk als gimmick, maar goeie songs zouden het geheel een niveau hoger tillen. Toch nog genoten van afsluiter Sound of Silence (een cover van Simon & Garfunkel, waarbij de tekst vervangen werd door de lyrics van Should I Stay or Should I Go van The Clash).
Even hierna maakten de adelaars van het dode metaal hun opwachting met het toepasselijke Don’t Speak (I Came to Make a BANG!). Meteen werd de toon gezet. Hughes wandelde als een rasechte hyperkineticus het podium op en neer tussen elk nummer, kamde geregeld haar en snor, positioneerde de zonnebril strategisch cool op de neus, alvorens een volgende uit vintage rock ‘n’ roll clichés opgetrokken song in te zetten. Voor zij die de groep niet kennen, de Eagles hebben nauwelijks iets van doen met het muziekgenre death metal, maar des te meer met traditionele rock ‘n’ roll, een traditie die indertijd werd ingezet door grootheden als Chuck Berry of Elvis Presley, en die generatie op generatie in ere werd gehouden door artiesten zo divers als Status Quo (de wijdbeense gitaarsolo-poses van de gitarist leken op een sollicitatie voor deze groep), The Stray Cats, The Cramps en The Blasters.
De overdaad aan clichés deed het eerste deel van het optreden een beetje te veel afglijden naar The Clement Peerens Explosition, maar het publiek liet dit niet aan het hart komen en feestte lustig mee: de bekende opgestoken pink-wijsvinger-combinatie en vakkundig het podium opgekeilde damesslipjes waren hier getuige van. De waarlijk fantastische tweede helft, waarin hun ondertussen legendarische no nonsense versie van Steelers Wheel’s Stuck in the Middle With You een eerste hoogtepunt markeerde, tilde dit concert echter op naar een zeldzaam hoog niveau, waarin hun eigen songs Cherry Cola, I Want You So Bad (Boy’s Bad News) en I Got a Feelin (Just Nineteen) gerust tussen de klassiekers van bovenvermelde legendes mogen staan. Hughes stelde meermaals dat de Eagles hun beste concerten in Belgie gaven, en daar waar je eerst nog denkt dat dit een clichétje is om het publiek op de hand te krijgen, geloofde je hem op het einde als je de fantastische respons van de massa zag en hoorde. Als dank voor zoveel enthousiasme brachten EoDM als toemaatje een reeks klassiekers, waaronder Beat on the Brat (Ramones) en Brown Sugar (Stones).
Eagles of Death Metal. Dat is frontman Jesse Hughes en begeleiders. En een superenthousiast Belgisch publiek. Nu de rest van de wereld nog. Dit concert was een eerste absoluut hoogtepunt van 2007.
