Categorieën
Podium

Concert: Danny & Dusty – 10 apr 2007 – AB Box

Danny & Dusty - foto ShakeFrog
Foto: ShakeFrog, meer foto’s op zijn flickr page.

Verwacht van mij geen objectief verslag van dit concert van Danny & Dusty. Van wie? Vraagt u. Terecht, erg bekend zijn ze niet. Maar het zijn wel twee van mijn muzikale helden. Danny is Dan Stuart, van begin jaren 80 tot begin jaren 90 zanger bij Green on Red. En Dusty is Steve Wynn, begin jaren 80 zanger/gitarist bij The Dream Syndicate, en daarna solo actief, alsook bij Gutterball.

In 1985 maakten ze samen als Danny & Dusty het album The Lost Weekend, een plaat die nu een beetje als grondlegger beschouwd wordt van het alt.country genre, omdat het traditionele country vermengt met invloeden van klassieke songwriters als Bob Dylan en Neil Young, en daar en passant nog een stevige scheut bluesrock aan toevoegt. Afgezien daarvan is het gewoon de beste caféplaat ooit gemaakt. Toen de heren elkaar vorig jaar toevallig weer tegen het lijf liepen in New York besloten ze meteen weer een aantal songs te schrijven, en nu is er een tweede plaat, Cast Iron Soul, in dezelfde stijl als de eerste, zo blijkt toch (want tot voor vandaag had ik er nog niks van gehoord).

Na een niet onaardige opwarming door Luc Crabbe (ex-Betty Goes Green en ex-Telstar), betraden Stuart en Wynn het podium om hoogstpersoonlijk hun gitaren te stemmen. Stuart vroeg nog aan de eerste rij of het voorprogramma any good was, wij vertelden hem dat het niet slecht was, maar dat we vooral voor hen waren gekomen. Toen de groep dan even later echt op het podium verscheen, gooiden ze meteen de beuk erin met The Word Is Out, onmiddellijk gevolgd door Song for the Dreamers, twee nummers uit hun debuut uit 1985. Pas daarna brachten Danny & Dusty werk van de nieuwe plaat, en bij een eerste beluistering hoor je meer in dezelfde stijl, ik herinner me songs als Raise the Roof of New York City Lullaby.

Stuart en Wynn lieten zich begeleiden door toetsenman Chris Cacavas (ook ex-Green on Red), die zijn Korg regelmatig liet klinken als een oude barpiano, en gitarist Stephen McCarthy (ex-The Long Ryders), twee mannen die er op de plaat van 1985 ook al bij waren. McCarthy is trouwens een meesterlijke gitarist, die regelmatig afwisselde met een soort steelguitar waarmee hij scherpe woestijnklanken produceerde. De band werd vanavond gecompleteerd door twee Gutterball-veteranen, bassist Bob Rupe (ex-The Silos) en drummer Johnny Hott (ex-House of Freaks), die uitermate expressief te werk ging, een plezier om naar te kijken. Op zijn minst even plezierig was de interactie tussen Stuart en Wynn, die elkaar constant jenden en oppepten en zo het concert steeds beter lieten worden. Vooral Stuart, bij momenten hyperactief, zorgde voor menige komische noot met zijn gezichtsexpressies en voordracht, zoals in barsong The King of the Losers. Zo werd het niet alleen een supergezellig, maar ook nog eens een steengoed optreden, uiteindelijk culminerend in een omineuze versie van Down to the Bone (een song die ik destijds, 1985 of 1986 moet het geweest zijn, ook nog zag brengen door Green on Red), eerst meer ingehouden dan de studioversie, maar uiteindelijk exploderend in gitaar-duelleer-vuurwerk van Wynn en McCarthy, gevolgd door een luidkeels meegezongen Baby, We All Gotta Go Down.

Tijdens de bissen brachten ze nog een aantal nieuwe songs, waaronder It’s My Nature, en het oergezellige That’s What Brought Me Here. Stuart en Wynn dankten het enthousiaste publiek uitgebreid, opgewonden als ze zelf waren met dit eerste Danny & Dusty concert in 22 jaar. Voorwaar een historische gebeurtenis dus.

Na afloop kon ik nog even met Steve Wynn praten, die me vertelde dat ze zo blij waren dit eerste concert van de Europese tour te doen in een club met heel wat bekenden (Wynn heeft inderdaad aardig wat vrienden in ons land, o.m. voorprogramma Luc Crabbe in wiens studio hij ooit opnam), wat het ook voor hem een uiterst geslaagd optreden maakte. Laat ons hopen dat we weer geen 22 jaar moeten wachten op een derde Danny & Dusty plaat.

Share