Vorige week brachten mijn naar bloesems geurende voetzolen me naar de Grasmarkt. De lente was me in het hoofd geslagen en huppelend over de door de zon gepolitoerde kasseien, fladderde mijn blik van etalage naar uitstalraam…
Tot een aantal affiches, uiting gevend aan de panische angst van eigenaars van de desbetreffend winkelpanden, mij terug tot de kille werkelijkheid brachten. De middenstand in zijn alwetendheid en oneindige wijsheid, kondigde hier onomwonden het nakend einde van mijn geliefde stadscentrum aan.
Alsof ik plots oog in oog stond met een parallelle wereld : één waarin verregaande absurditeit tot norm verheven is….
Iemand een zinnige verklaring?
