Foto Luts
Terwijl buiten de drukte van de Kerstmarkt op gang kwam in een druilerige regen, speelde De Mens het laatste concert in de reeks 15 Jaar De Mens. En dat in dezelfde zaal waar het 15 jaar eerder begon: de Brusselse Beursschouwburg. “Eindelijk terug in Brussel”, zei Frank Vander linden terecht, vastbesloten er een feest van te maken.
En een feest is het geworden. De aftrap werd gegeven met een stomend Luide Muziek in Kleine Auto’s, de single uit hun nieuwste cd Onder de Duinen. Er volgde nog een reeks nummers uit die plaat waarvan vooral Onder de Duinen en Blind, Doof of Erger bleven hangen. En daarna begon het feest pas echt met een bloemlezing uit het oeuvre van de groep, een soort best of als het ware, waarbij opvalt hoeveel klassieke Vlaamse rocksongs Vander linden, Michel De Coster en Dirk Jans op hun kerfstok hebben staan. Kim Is Dood, Zonder Verlangen, Sex Verandert Alles, Jeroen Brouwers (Schrijft een Boek), En in Gent, Sheryl Crow I Need You So, Ergens Onderweg en tijdens de bissen Dit Is Mijn Huis (Vander linden: “Gewoonlijk spelen we dat niet, want dat huis hebben we niet meer.” De Coster: “Irene heb je toch ook niet meer?”), Maandag en Irene: het feest kon niet op, de zaal ging uit zijn dak, en de fanclub had een verjaardagstaart bij. Ook nog een moment van ontroering, toen Vander linden solo het mooie Moet Ik Dankbaar Zijn? bracht.
Game, set en match voor De Mens, en veel geluk voor de volgende 15 jaar.
