Drie concerten in vijf dagen – Deel 3
Admiral Freebee solo. Tom Van Laere was gisteren in de ab inderdaad alleen op het podium. Samen met zijn instrumenten: een piano, drie akoestische gitaren (waarvan een ongebruikt), vier electrische (waarvan drie ongebruikt), een banjo, en een hele resem mondharmonica’s. In een intieme sfeer was het publiek getuige van een man en zijn songs. Songs, die in deze sobere versies duidelijke associaties oproepen met de groten in het genre (Dylan, Young, J.J. Cale,…). Van J.J. Cale bracht Van Laere trouwens Magnolia, van Bob Dylan was er Man in the Long Black Coat, beide erg doorleefd gespeeld en gezongen, je kon een speld horen vallen in de ab.
Daarnaast waren er natuurlijk Van Laere’s eigen songs. Meer nog dan in de stevige rockversies, meer nog dan in de geproduceerde albumversies, viel op hoe goed die songs eigenlijk zijn. Nu eens aangrijpend emotioneel, dan weer behoorlijk humoristisch, steeds wist Van Laere de aandacht van het publiek vast te houden. De songs kwamen uit de drie albums van Admiral Freebee, hier en daar, vooral naar het einde van de set en in de bisnummers, doorspekt met nieuw werk, dat blijkbaar geprogrammeerd staat voor het volgende album dat in 2008 zou moeten verschijnen. Hoogtepunten opnoemen is moeilijk, ik had het gevoel dat het hele concert een langgerekt hoogtepunt was. Toch nog een speciale vermelding voor het helemaal herwerkte Oh Darkness, en voor bisnummer Get Out of Town, waarin Van Laere na het zinnetje I need a change uit een transistor overtuigende plattelandsgeluiden liet horen.
Admiral Freebee solo was sober, een tikkeltje eigengereid (zoals we Van Laere kennen), maar bovenal zeer sterk. Tom Van Laere heeft niet noodzakelijk een groep nodig om te schitteren, meer zelfs, de man wordt sterker wanneer hij tot de essentie wordt herleid: zijn songs.
