Animal van The Muppet Show leeft! En hij speelt drums bij Bobbie Peru, een Brits combo dat gisteren support act mocht spelen voor het Black Francis-concert. Een merkwaardig combo, dat wel: naast de drummer die er niet alleen uitzag als Animal, maar ook in dezelfde stijl drumt (inclusief een oerschreeuwtje op zijn tijd), waren er nog een bassist met een hanenkam en een zanger/gitarist met een nerd-kapsel, die verder gekleed ging in een rode overall, behangen met medaillons. Muzikaal mengde Bobbie Peru stoner rock met new wave van de late jaren 1970, genre Wire, XTC en Devo (ik vermoed zelfs een Devo-cover gehoord te hebben). Van een groep die met zijn groepsnaam refereert aan één van de meest memorabele karakters uit het oeuvre van David Lynch, wil ik me toch meer herinneren dan enkel de drummer.
Black Francis kent u dan weer vooral als de zanger van de Pixies, niet geheel en al ten onrechte één van de meest mythische groepen in het genre van de punk-gitaar-rock. Na de split van zijn groep ging Charles Thompson (zoals de man in werkelijkheid heet) vele jaren als Frank Black door het leven. Zijn solocarrière bleef echter altijd in de schaduw staan van de herinnering aan de Pixies, en dat was grotendeels ook terecht. Na de reünie van de Pixies enkele jaren geleden, nam hij weer de naam Black Francis aan, en bracht als dusdanig het album Bluefinger uit, een soortement rock opera die het leven vertelt van de Nederlandse muzikant/schilder Herman Brood. En het was uit deze Bluefinger dat Black Francis gisteren vooral putte.
Meestal waren de versies die hij live speelde, beter dan die op de cd – zo rockte Threshold Apprehension een vrolijk eind weg, overtuigde Tight Black Rubber met een pompende baslijn, en Angels Come to Comfort You en Lolita waren ronduit mooi. Schoonheid kan dus ook uit een simpele gitaar-bas-drum opstelling komen. Andere songs bleven in mijn ogen twijfelaars (Test Pilot Blues, of de Brood-cover You Can’t Break a Heart and Have It). Hier en daar speelde Black Francis een song uit Christmass – Dead Man’s Curve en (Do What You Want) Gyaneshwar waren ook weer overtuigender dan op de plaat. Black Francis excuseerde zich schertsend voor de saaie opera, verliet breed lachend het podium, en kwam niet meer terug voor bisnummers. En ook geen Pixies-songs gehoord. De man heeft aan de recente reünie duidelijk een wrang gevoel overgehouden.
Al bij al een fijn concert, met enkele sterke momenten. Maar misschien was ik toch beter een derde maal naar Zita Swoon in a Box geweest…
