Hij klimt op de stoel naast mij en grijnst zijn ontbrekende voortand bloot. Er is een Batman op zijn gezicht geschilderd. Ik vraag of dat ‘Spiederman’ (en français) is die op zijn koppie is vereeuwigd voor nog enkele uurtjes. ‘Mais non! Spiederman, il est rouge et…?’ Het duurt even voor ik doorheb dat hij het zelf wel weet maar mij even wil uitvragen als een onderwijzer. ‘Tu le sais quand même?’, kijkt hij mij onderzoekend aan.
Ik antwoord schaapachtig: ‘bleu’.
En wat later, nadat we een discussie hebben gehad over wie van de twee nu de sterkste is, vraagt hij: ’toi, tu es un garçon?’. Dat is mij niet meer gevraagd sinds mijn zevende. Ik wijs naar mijn jurkje en hakken en zeg dat ik een femme of toch tenminste een fille ben. ‘Mais il y a aussi des hommes qui portent des jupes!’, antwoordt het bijdehandje met een frons.
Waarom zijn de mannen waar ik op val altijd twintig jaar te jong?
