Het had zo mooi kunnen zijn: het weer was zacht, de drank stond koud en The Blues Brothers, de fantastische classic muziekfilm uit 1980, stond op het programma van de Walk-In Movies in het Jubelpark. Netjes op tijd gearriveerd, mooi plekje op het verzorgde gras gevonden, dekentje gespreid en helemaal klaar voor dolle car chases, deadpan vertolkingen (Elwood: “It’s 106 miles to Chicago, we got a full tank of gas, half a pack of cigarettes, it’s dark, and we’re wearing sunglasses.” Jake:”Hit it.”) en stomende blues en soul van helden zoals James Brown, John Lee Hooker, Ray Charles en Cab ‘hi-de-ho’ Calloway.
Toen het grote doek bij aanvang toonde dat de film ‘in loving memory’ werd opgedragen aan John Belushi, Cab Calloway en John Candy, dacht ik nog even dat ze de speciale 25ste verjaardageditie hadden bovengehaald, misschien zelfs wel de Director’s Cut! Maar met een doffe klap viel mijn onderkaak op de grond toen ik zag dat ik niet naar The Blues Brothers zat te kijken, maar naar het afgrijselijke, commercieel geïnspireerde, flauwe afkooksel Blues Brothers 2000!
We hebben het nog tien minuten een kans gegeven, maar we zijn teleurgesteld afgedropen. Misschien heeft de rest van het (niet zo heel talrijke) publiek zich nog vermaakt en daarom wil ik ook niet de verwaande cinefiel uithangen. Als je de film op zichzelf taxeert, dan is het waarschijnlijk nog wel een behoorlijke film, dankzij opnieuw een hele lange lijst muzieklegendes die de revue passeren. Maar als de website en de blog de film uit 1980 afficheren, dan zijn de verwachtingen toch een stuk hoger gespannen. De film uit 2000 kan in werkelijk niets tippen aan het origineel, correct me if I’m wrong.
De Walk-In Movies zijn een supertof initiatief, maar gisteren zaten ze er wat mij betreft goed naast. Ik ben in mijn Bluesmobile gekropen, heb thuis de dvd opgezet en alles kwam nog goed.
DB
