Categorieën
Faits divers Podium

Het Woodstokje van Brussel

Heeft u zin in een feelgoodmiddagje ?
Zon, gratis muziek, bevolkt met alleen maar vrolijke mensen en koele drankjes ?
Dan moet u deze week onverwijld naar de boterhammen in het Park.
De boterhammen zijn, zonder meer, het allervriendelijkste en vooral meest intergenerationele zomerfestival van deze stad.

Het wemelt van de vrolijke koppels van middelbare leeftijd, die op de tonen van de muziek prompt weer verliefd worden op mekaar.
Frank VanderLinden moet nog maar even “Lukt het een beetje met hem..” aanheffen of fluks gaat de arm van manlief liggen op de schouder van zijn dierbare.
Hier geen gestoorde relaties.

Éne Femke heeft een papieren vlaggetje gemaakt en zwaait daarmee vrolijk naar zijn oma die naast haar zit. Beide lachen uitbundig.
Er zijn ook wat zwangere jonge vrouwen, die Werchter of Couleur Café wat te wild en te luid vonden, maar hier op het einde van de zomer nog genieten van de zon en de milde muziek.
De kans dat de kleine wordt vergiftigd door verdwaalde heroine-spuiten is onbestaande op dit festival.
Hier komen alleen argeloze mensen die het beste voorhebben met zichzelf en met mekaar.
Zou er ooit al zijn gevochten op dit muziekfeest ? Onwaarschijnlijk.
Toch niet om een boterham, die men overigens gratis krijgt als je de Standaard leest.

Drie meisjes van dertien naast mij denken nog niet aan de jongens. Ze vertellen aan mekaar waarom ze geen horloge dragen. De éne omdat haar uurwerk het zomeruur weigert, de andere omdat de batterijen plat zijn. Hoe simpel is het leven eind augustus in het Warandepark.
Een oudere man in bermuda, met witte kousen in zijn sandalen klapt vrolijk mee als Yevgueni aantreedt.
Uit de provincie komen heelder karrevrachten fiere grootmoeders pronken met hun dochter en kleindochtertje in de buggy. Terwijl omoe op het kleine grut let, gaat dochterlief wat drankjes halen.

Alles verloopt in peis en vree.
Geen gestoorde relaties, maar ook geen verstoorde.
De ambtenaren staan zedig naast mekaar. Op het middaguur en in de blakende zon hou je je beter gedeisd.
Als VanderLinden besluit met “Een vriend zien huilen kan ik niet..” krijg ik even kippevel als ik omhoog kijk naar de helblauwe hemel.
Afgelopen week heb ik een veel te jonge collega verloren, die ik nooit meer zal zien huilen. We zullen hem nooit meer kunnen troosten.
Hier wordt de lange hete zomer uitgewuifd met alle weemoed vandien.

De Wetstraat moet op dit middaguur helemaal leeglopen.
Als ik het park verlaat, passeert mij een gehaaste robuuste man, hevig zwetend.
Hij torst een loodzware aktentas.
Toch één ambtenaar die het land rechthoudt.
Ik ben gerust.
We mogen zorgeloos feesten tot het einde van de week.

William deraedt
hetrijkderzinnekes.blogspot.com

Share