Het kleine hondje lijkt op een bulldog die verpletterd raakte onder een rupstractor. Maar het doet me nog meer denken aan een dwergnijlpaardje, al twijfel ik meteen of deze soort op de Ark van Noah werd weerhouden.
Ik zit op het nieuwe Gerechtsplein onder de vlaggen. Ik vind het niet mis maar had liever wat meer groen gezien en een waterpartij, om het lawaai van de Lebeau wat te neutralizeren.
Maar wie ben ik ?
Ik ben geen architect of stedebouwkundige, verre van. Ik ben alleen maar een bewoner en gulzige gebruiker van deze stad.
Ik vind de nieuwe pleinen niet altijd geslaagd.
Internationale wedstrijden ? Allemaal goed en wel, maar soms denk ik, vraag aan honderd passanten die regelmatig een plek frequenteren : hoe zouden zij zo’n plein inrichten ?
Je hoeft dat uiteraard niet blindelings te volgen maar je zou al een eind verder komen moest er tenminste geluisterd worden.
Wat doe ik graag op een plein ?
Zitten bijvoorbeeld.
Op het voorste gedeelte van het Gerechtsplein staat geen enkele bank, misschien komt het nog.
Ik zoek ook verpozing. Dat vind ik bij een flard groen en water.
Dat geeft rust.
Ook ver zoek op het Gerechtsplein.
Ik wil er ook graag een boek lezen, dan is een bank met een steun handig, kan je even achterover leunen na een zware passage uit het boek.
De banken aan het Gerechtsplein zijn breed en mooi, maar zonder leuning.
Ook oudere bewoners zouden dit ten zeerste appreciëren.
Even rusten met mijn hond moet ook kunnen, dan is een kakperkje handig.
Of ik wil even een onderbreking met de kinderen – maar dan moeten ze wel hun bezigheid hebben.
Is dat teveel gevraagd van één plein ?
Welnu aan geenéén van deze verwachtingen voldoet het nieuwe Gerechtsplein.
Gelukkig is er nog het dwergnijlpaardje.
Hij plast tegen een vlaggestok, met veel goede wil kan ik me daar een waterpartij bij voorstellen.
Het is beter dan niets : in de nood doopt men met alles.
william deraedt
hetrijkderzinnekes.blogspot.com
