De publicist Karl Scheffer schreef honderd jaar geleden over Berlijn dat het een stad is,“verdammt, immerfort zu werden und niemals zu sein”. Over Brussel kan wellicht hetzelfde gezegd worden. De dynamiek van de grootstad maakt dat alles snel verandert. Tegelijk is Brussel niet denkbaar zonder verwaarlozing, ruimtelijke wanorde en afbraakwoede. Welke Brusselse schrijver en regisseur noemt de stad eeuwig voorlopig?
In Brussel heb ik het daarom inmiddels afgeleerd om nostalgisch te zijn. Ik schrijf graag over hoe het was, ik verwonder me ook graag over wàt er was, maar ik ben waarschijnlijk toch zo’n Brusselaar in hart en nieren, dat ik het verleden niet kan betreuren. Wat geweest is, is geweest. Als je dit niet leert, word je in Brussel snel depressief. Nostalgie is geen emotie waarmee je hier kunt leven. Dus als men mij vraagt “Vind je Brussel niet erg veranderd? Herken je er nog wel iets in van vroeger?’, dan heb ik daar niet zoveel op te antwoorden. Natuurlijk is Brussel veranderd… anders zou het Brussel niet zijn! Want Brussel is eeuwig voorlopig.
Het is een citaat uit Een passie voor Brussel van Eric de Kuyper. De Kuyper (Brussel, 1942) is schrijver van vooral autobiografische romans zoals De hoed van tante Jeannot en Bruxelles, here I come. Hij regisseerde een viertal films en werkt voor theater en dans. Hij houdt zich op dit moment vooral bezig met de stomme film en met visualisering van muziek. In november 2010 werd hij de eerste writer in residence aan de VUB.
