Wegenwerken creëren een heel aparte, onherkenbare sfeer in een wijk. Aan de Ieperlaan, waar het er op andere momenten hectisch en gejaagd aan toegaat, is de rust zelve weergekeerd. Het is negen uur in de ochtend.
De groentenkoopman op de hoek gaat een ontspannen praatje maken met de kruidenverkoper, drie huizen verder. De zware vrachtwagens kunnen niet over en weer, de straat is een slagveld, hier en daar wat loopgraven. Fietsers springen van de fiets om zich een weg te banen door de smalle tranchees, af en toe laten ze een voetganger passeren, daarbij groeten ze mekaar vriendelijk. Vantijd is er zowaar tijd voor een kleine babbel met een wildvreemde, in oorlogstijd komen mensen soms heel dicht bij mekaar. “C’est pas évident..” – “Ah, ça sera beaucoup mieux après..”. Zij lacht, mensen ontmoeten mekaar vóór hun dagtaak.
De man van Het Anker stapt pardoes van de fiets voor een gemoedelijke babbel.
De schaarse leveranciers vloeken en lachen tegelijkertijd als ze zich met hun gammele karretje vastrijden in het zand.
Geen rush, geen haast, geen haantjesgedrag. Geen toeterende wagens, even ligt het leven stil. Er ontstaat poëzie die opstijgt uit de diepe kuilen en open riolen, is daar geen glimp merkbaar van de oude Zenne ? Een bouwvakker spuwt zich in de handen vooraleer hij zijn spade grijpt, een man rolt een sigaret.
Er zijn te weinig wegenwerken in Brussel.
meeroverbrussel : hetrijkderzinnekes.blogspot.com
