“Als ik u nog één keer hoor, krijgt ge een klets!” Een ontnuchterend tafereel op nieuwjaarsdag op de trein naar Brussel. Een jonge moeder maakt zich kwaad op haar zoon van vijf. Er ging een verwarde scène aan vooraf op het perron, waarbij de moeder haar gevallen gsm naast de stilstaande trein moest oprapen. De moeder verhief haar stem, het jongetje liep weg.
Op de trein zitten ze tegenover elkaar een oorlog uit te vechten. De stem van de kijvende moeder is over de hele coupé te horen. De jongen kijkt sip en pruttelt zachtjes tegen. Ze roept dat hij gestraft is. Frietjes vanavond mag hij vergeten! Hij moet direct naar bed en slapen! Die brandweerhelm waarvan hij droomt, mag hij op zijn buik schrijven! Ook als de verloren gewaande batterij van haar gsm uiteindelijk opduikt (“uw schuld als ik die kwijt ben!”), bedaart ze niet. “Zwijg, want ik ben uw moeder en ge moet respect hebben!” Ongetwijfeld houdt ze van haar kind, maar op dit moment kan ze haar rol niet aan. Uit haar agressieve toon spreekt vooral machteloosheid, frustratie, troosteloosheid. Waarmee ze geen respect afdwingt. Als moeder en kind in Brussel-Centraal de trein verlaten, hoop ik dat 2 januari raad voor hen mag brengen.
