De dertigste editie van het Brussels Internationaal Festival van de Fantastische Film zit er morgenavond alweer op. Filmliefhebber Vincent Samborski ging zaterdag kijken naar een van de prenten waarnaar het meest werd uitgekeken: Iron Sky. Zijn verslag uit een overvolle, joelende filmzaal in Thurn & Taxis.
Er is nogal wat belangstelling vooraf geweest rond de release van Iron Sky. De film van de Finse regisseur Timo Vuorensola is een voorbeeld van participatieve cinema. 10% van het budget werd door fans voorgeschoten, de overige 90% door verschillende kleine productiehuizen in Finland, Duitsland en Australië. De productie nam maar liefst zes jaar in beslag en begon met een kleine trailer die in 2008 op het festival van Cannes gepresenteerd werd.
De film werd op het BIFFF geïntroduceerd door Vuorensola zelf, een grappige kerel die enkele anekdotes uit de doeken deed. Zo kampte de filmploeg met heel wat problemen bij het invoeren van nazikostuums in Duitsland, waar de film is geschoten. Met het briljante idee dat de nazi’s na de Tweede Wereldoorlog naar de maan gevlucht zijn en er de terugkeer van het Vierde Rijk voorbereiden, zou het niet mis kunnen lopen, zou je denken. Nee, het loopt niet volledig mis, alleen een beetje.
Iron Sky is een dolkomische sciencefiction-komedie die vaak aan de spoofs van Mel Brooks herinnert (A History Of The World). Er is voor ieder wat wils op het vlak van humor. Je krijgt grappen die uitgesproken (anti-)nazi zijn, politieke satire op de Amerikaanse suprematie (Sarah Palin president, ‘war against terrorism’-grapjes). Ook verwijzingen naar andere films (o.a. Der Untergang, Star Trek, The Great Dictator) passeren de revue. Sommige grappen missen hun effect niet maar vele andere kwamen flauw over. De meeste nazigrapjes zijn al vaak voorgekauwd geweest en kun je makkelijk zelf verzinnen. Daardoor boet de film in aan lef. De film schept hoge verwachtingen, maar wordt tot mijn spijt nooit provocerend.
Het lage budget is er niet aan te zien. De shots van de nazivesting op de maan en de mooiste space battles sinds Star Wars zijn mooi gedaan en maken indruk. Op deze momenten ziet de film er ook duurder uit dan hij werkelijk is. Groot minpunt is het verloop van het verhaal. Een dunne verhaallijn die bokkensprongen maakt. Voor je het weet begint de invasie van de aarde, voor je het weet staat de nazileider in het Witte Huis en voor je het weet is het allemaal gedaan. Het tempo is te hoog en de personages blijven karikaturen, maar dat laatste zal heel zeker de bedoeling geweest zijn.
Kortom: een amusante film maar verre van een klassieker in wording. Daarvoor blijft het te braaf. Of de film de Belgische zalen zal halen is momenteel nog een vraagteken.
