“Allé, ik wil geen kwaad spreken van da meiske, zhad een kind vóórda ze getrouwd was, drie keer getrouwd alstublieft, vier kinderen van allemaal andere mannen en nu weer alleen. ….Allé, niet da’k wil kwaad spreken van da meiske, alleman heeft z’n karakter hé..”.
Twee oma’s houden hun roddelkwartiertje op de groene banken van de Warande. Volop zomer aan de Kiosk. Alleen maar vrolijke gezichten.
“Mama, hesp en sla en ne cola hé..”. Het dikke meisje heeft zich genesteld op de hoek van een bank. Moeder en dochter lachen naar mekaar, zij het de dochter iets hartelijker. Ze is verliefd op mama, haar enige grote vriendin bij wie ze alles kwijt kan, en dat is veel. Het is goed schuilen onder de zware vleugels van de moeder. Die kan haar meisje wel hebben als vriendin maar ze hoopt, zij het heimelijk, dat ze eindelijk eens groot wordt. Naast haar zitten oma’s met kleinkinderen, veel jonger dan de zwaarlijvige dochter. De oma’s wiegen op de tonen van Soetkin Collier, knieën hoog en laag, de kinderen lachen, de oudjes klappen. De twee roddeltantes blijven kletsen, er is wel muziek op de achtergrond, maar ach, het stoort niet. Een vijftiger passeert in een verkeerde bermuda met foute kousen.
Een vader leert zijn dochtertje volksdansen achter een dikke boom op de tonen van Tolk. Eén, twee, drie – één, twee, drie, vooruit, achteruit. Onderwijl geeft hij uitleg over de soorten pijpen van een Schotse doedelzak. Dat moet een schoolmeester zijn. Een opa, voorzitter van De Zwierige Rokjes, danst eveneens, met zijn kleindochtertje, zij het gezeten op zijn arm.
“On continue ?”, vraagt de zanger van Tolk. “Elaba, ’t is Vlaams hé normaal..”, roept een vrouw. Normaal? Twee Maroxelloise monitrices leren kinderen met gele petjes Vlaamse volksdansen op de tonen van een Waalse folkgroep. Twee mongoloïde jongens dansen een beetje uit het tempo maar ze weten het niet. Allebei steken ze hun rechterduim omhoog. Twee joggers passeren helemaal misplaatst opzij van de banken m’as-tu-vu? Bomma’s trakteren gretig, een kleinzoontje wiegt heen en weer op de schouders van de jonge omoe.
De zon speelt vrolijk tussen het groene lover bij de geur van verse boterhammen en frisse meisjes. De melancholie van Boterhammen in het Park. Vakantie die zachtjes uitdeint, nazomer, de eerste bladeren die vallen zij het door het gedreun van de bassen. Het milde orgelpunt van een late zomer. Het stille besef van de dingen die altijd weer voorbijgaan.
meeroverbrussel : hetrijkderzinnekes.blogspot.com
